İki sevgili cafede oturuyorlardı konuşmadan, birbirine bakmadan. Bir anda çocuk bozdu sessizliği "ayrılmak istiyorum" dedi. Kız hiçbir şey diyemiyordu, ne diyebilirdi ki. Bakamıyordu bile çocuğa. İçinde inkar etmek, yalvarmak geliyordu. Ama gururu buna engel oluyordu.
Sadece "Peki" diyebildi. Sonra son bir istekte bulundu bunca yılın hatırına "Bana son kez masal anlat ama biz olalım içinde" Çocuk sitemkar bir şekilde nefes alıp verdi ama yinede kabul etti.
Anlatırken bazen duygulanıyor, bazen sinirleniyor, bazen de gülümsüyordu. Anlattıkça fark ediyordu yaptığı hatasını.
Sonunda masal bitmişti. Ama yanlış olan bir şey vardı. Çocuk yanlışlığın farkındaydı. kız artık gitmek için kalkınca çocuk bir anda panikledi
"Nereye gidiyorsun."
"Senden istediğimi yaptın. Masalı anlattın ve bitti, artık gitme vakti."
"Ama masallar böyle bitmez, böyle buruk ve hüzünlü."
Kız çocuğun yanına oturdu. Ellerini ellerinin içine aldı. "Yanılıyorsun masal bitmedi, masallarımız daha bitmedi sadece masallarımız ayrıldı." Kız tekrar kalkmak istediğinde çocuk daha bir sıkı tuttu elini. Kız çocuğun gözlerinin içine baktı. İçinde kopan fırtınaları derin bir nefesle içine gömdü. "Haklısın hiçbir masal kötü sonla bitmez. Emin bizim masallarımızda güzel sonla bitecek." Çocuk yaptığı hatanın geri dönüşü olmadığını anladı ve kızın ellerini bıraktı.
Kız cafeden çıkıp yağmurlu cadde de kalabalığa karışırken; çocuk camın arkasından kızın kaybolan silüeti ardından bakakalmıştı.
