MAFYA....

"Sözünü Tuttun."

Mertin elinde ki silah bir anda elinden düştü. Gözlerinde pişmanlık vardı.

"Ne yaptın lan sen ?!."

Onur Merte sıkı bir yumruk attı.

"Ambulans."

Yağızın sesi titremişti.

"Ambulans çağırın lan hadi."

"Araba var. Araba ile gidelim."

Dedi Elif hıçkırarak. Yağız tam kucağına alıcaktı ki Mirayı Aylin durdurdu.

"Dur olmaz. Hastayı kaldırmak tehlikeli olur. Ambulansı aradım ben. Al şu bezi kana bastır."

Yağız Aylinin elinden bezi aldı. Sıkıca bastırdı.

"Kaçtı şerefsiz yakalayamadım."

Yağız Mirayın elini tuttu.

"Hiç bir yere gidemezsin. Hayır İzin vermiyorum ölmeyeceksin."

Gözünden akan yaşı elinin tersiyle sildi. Miray yavaşça gözlerini açtı.

"Yağız."

Dedi zoraki çıkan sesiyle. Yağız elini sıkıca tutuyordu.

"Burdayım birtanem."

"Annem beni almaya geldi."

Yağız hıçkırdı.

"Hayır hayır. Dayan miniğim. Benim için dayan. Bırakıp gidemezsin beni."

Yağız gözlerini sıkıca kapattı.

"Sana söz vermiştim. Ne sana ne bana bir şey olmucak demiştim. Tutamadım sözümü."

Mirayın yüzünde bir gülümseme belirdi.

"Şş senin bir suçun yok ki. Kaderim böyleymiş."

Yağız yüzünü Mirayın boynuna koydu kokladı iyice.

"Lütfen benim için dayan.Ben sözümü tutamadım ama sen söz ver bana. Beni bırakıp hiç bir yere gitmiceksin."

Miray gözlerini kapattı sonra tekrar açtı.

"Seni bırakıp bir yere gitmicem. Söz."

Mirayın gözleri yavaşça kapandı.

Yağız korkuyla yerinden doğruldu.

"Miray, aç gözlerini. Miray."

"Nerede kaldı lan bu ambulans. Karım ölüyor."

Hıçkırdı.

"Ömrüm gidiyor."

Dedi sessizce. Ambulansın o siren sesi duyuldu.

"Geldi."

"Nasıl oldu bu ?."

Kadın Mirayın nabzına baktı.

"Nabzı çok yavaş. Sedyeyi getirin çabuk.!"

Mirayı sedyeye koydular.

"Bende geliyorum."

Dedi Yağız. Arkasından Aylin de geldi.