Waarom ik...?

~~Deel37~~

POV: Roxy

Gisteravond heeft me erg goed gedaan. Het was wild, chaotisch, maar ook heerlijk om alles even los te laten en gewoon mezelf te zijn. Voor het eerst in dagen voelde ik me licht, vrolijk, zelfs een beetje vrij.

Nu is het ochtend, en de nasleep van de drank slaat hard toe. Mijn hoofd bonst, mijn maag voelt allesbehalve vrolijk. Ik blijf nog een paar minuten op de bank liggen, Koen slaapt nog, zijn ademhaling rustig en vertrouwd.

"Kom op, Roxy," mompel ik tegen mezelf, terwijl ik mijn hand door mijn warrige haar haal. "Je kan dit."

Door alle misselijkheid heen besluit ik toch op te staan en te douchen. Het warme water doet wonderen: het spoelt de hoofdpijn, de kater en de chaos van gisteren langzaam van me af. Onder de douche voel ik me weer een beetje mezelf, en ik glimlach zachtjes bij de gedachte aan de week die ik hier met Koen heb gehad.

Na het douchen kleed ik me aan, trek mijn favoriete hoodie van Koen aan en loop naar de keuken. Hij zit al half wakker met een kop koffie, kijkt me aan en grijnst.

"Goedemorgen, miss kater," zegt hij schor.

"Goedemorgen," mompel ik terug, en een kleine glimlach kruipt op mijn gezicht. "Dankje voor alles deze week. Echt."

''Geen probleem, ik doe alles voor je'' zegt hij met een glimlach.

3 dagen later op de oprit van Casa del huts

Drie dagen later staan Koen en ik op de oprit van Casa del Huts. De auto is volgepakt met onze spullen en ik kijk even omhoog naar het huis. Het voelt vertrouwd en tegelijk een beetje hectisch - de chaos van de groep staat me alweer te wachten.

"Oké," zegt Koen, terwijl hij een tas uit de auto tilt. "Hier gaan we dan. Terug naar de realiteit."

Ik zucht en pak mijn tas. "Ja... hier begint het feest weer, hè?"

Net op dat moment zwaait de voordeur open. Jamie staat in de deuropening, haar ogen groot van nieuwsgierigheid. "Jullie zijn er eindelijk! Waar waren jullie de hele week?"

"Amsterdam," zegt Koen droog, terwijl hij een tas naar binnen sjouwt.

Roxy grinnikt en rolt met haar ogen. "Ja, we moesten even een weekje weg. Rust enzo."

"Rust? Jullie lijken niet bepaald uitgerust," plaagt Milo, die net uit de woonkamer komt gelopen, een glas in zijn hand. "Jullie ogen doen pijn van het lachen of van het drinken?"

Ik steek mijn tong uit. "Misschien een beetje van beide," geef ik toe.

Lieke en Charlotte komen ook aangelopen, nieuwsgierig. "Vertel! Hoe was het?" vraagt Charlotte, terwijl ze nieuwsgierig haar hoofd kantelt.

Koen steekt zijn handen op. "Niet teveel details," zegt hij lachend. "Maar het was goed voor Roxy. Ze voelt zich beter."

Jamie kijkt me afwachtend aan. "Beter, hoe bedoel je?"

"Gewoon... opgeladen," zeg ik kort, terwijl ik mijn jas ophang. "Even alles loslaten, weet je wel?"

Raoul komt uit de keuken lopen en kijkt me vragend aan. "Even alles loslaten? Klinkt alsof er iets spannends gebeurd is."

"Niet te veel vragen, Raoul," zeg ik snel. "We zijn terug en dat is het belangrijkste."

Koen slaat een arm om mijn schouder. "Precies. We zijn er weer, en nu gewoon lekker huiselijk chaos," zegt hij, terwijl hij me mee naar binnen trekt.

Milo lacht. "Huiselijk chaos? Klinkt als een mooie week voor ons allemaal."

Ik rol met mijn ogen, maar kan een glimlach niet onderdrukken. "Ja, ja, chaos it is," mompel ik, terwijl ik samen met Koen naar binnen stap.

POV: Koen

We stappen het huis binnen en meteen voel ik de energie van de groep. Het geroezemoes, het gelach, het gescharrel van mensen die hun eigen dingen doen - het is luid, levendig, vertrouwd. Ik voel Roxy dicht tegen me aan lopen en glimlach; het voelt goed om terug te zijn, ook al betekent dat dat onze week in Amsterdam nu onderwerp van nieuwsgierige blikken gaat zijn.

"Dus... Amsterdam, hè?" zegt Robbie ineens, met een brede grijns. Hij staat bij de keukentafel en kijkt me recht aan. "Vertel eens... hoe was dat precies? Kom op, jullie kunnen het niet geheim houden."

Ik sla mijn ogen even neer en merk dat Roxy ongemakkelijk haar lippen op elkaar tuit. "Robbie, niet alles hoeft verteld te worden," probeer ik nog rustig.

"Ah, kom op, Koen! Het was toch wel spannend?" zegt hij lachend, terwijl hij een wenkbrauw optrekt. "Zeg gewoon wat er gebeurde, we zijn allemaal volwassen."

Ik zucht en leg een hand op Roxy's rug. "Nee, Robbie. Sommige dingen blijven tussen Roxy en mij. Punt uit."

Roxy kijkt op, haar ogen half giechelend, half serieus. Ze wendt zich iets van hem af, en ik zie dat ze opgelucht is dat ik het overneem. Robbie haalt zijn schouders op, maar zijn grijns blijft staan. "Oké, oké... geen details, ik snap het," zegt hij, maar zijn ogen twinkelen duidelijk van nieuwsgierigheid.

POV: Roxy

Het voelt vreemd, maar ook fijn, om weer terug te zijn. De chaos, het geroezemoes, het gelach van de groep - het is vertrouwd en ik merk dat ik het heb gemist.

Ik geef Koen een klein duwtje en glimlach. "Kom, ik ga even met de meiden praten," zeg ik zacht.

"Ja, doe dat," zegt hij, terwijl hij me een kus op mijn slaap geeft. "Ik ben hier wel als je me nodig hebt."

Ik loop richting de keuken, waar Lieke, Janna en Charlotte bezig zijn met thee en snacks. "Hoi meiden," zeg ik, een beetje verlegen maar blij.

"Roxy!" roept Lieke, terwijl ze me een snelle knuffel geeft. "Vertel alles! Hoe was jullie week?"

Ik lach zachtjes. "Niet alles natuurlijk," zeg ik giechelend. "Maar het was... fijn. Even rust nemen, gewoon ik en Koen, even helemaal weg van alles hier. Het heeft me echt geholpen."

Charlotte kijkt nieuwsgierig. "Serieus? Alleen jullie twee? Dat klinkt echt fijn!"

Janna knikt. "Dat snap ik helemaal. Soms heb je gewoon een weekje nodig om weer op te laden."

Ik leun achterover, nip aan mijn thee en voel me weer een beetje in balans. Het is fijn om terug te zijn, tussen de meiden praten, de warmte van het huis en de groep weer te voelen. Voor even is er niks stressvol, alleen lachen, praten en het gevoel dat ik hier thuishoor.