The Project (FINISHED.)

18 ]

Femke

'Wat moest je me vertellen?' Zucht ik en ik ga op de bank zitten. Rein volgt mijn voorbeeld en kijkt me aan. 'Ik heb het idee dat je jaloers bent op Franciss.' Zegt hij en hij speelt wat met zijn vingers. Mijn mond valt van verbazing open. 'Jij denkt wat? Laat me niet lachen Rein. Je weet zelf ook, alleen projectmaatjes, niet meer.' 'Ja, maar dat is al 2 weken geleden.' Zegt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, Franciss is geen echte vriendin van mij. Ze wist dat ik je leuk vond, en dan flikt ze dit. Geen echte vriendin dus.' Zucht ik. 'En daarbij, als jullie elkaar leuk vinden, dan is dat oké.' Hij kijkt me even raar aan maar herstelt zich snel. 'Oke, maar ik uhm, kwam eigenlijk niet daarvoor. Ik wilde zeggen dat- uh nee laat maar.' Hij staat op. 'Sorry, ik ga. Ik zie je nog wel.' Hij loopt weg zonder nog maar wat te zeggen.

Maandagochtend, school. Ik kleed me aan en loop naar de badkamer om mijn tanden te poetsen. Ik keek heel erg op tegen school, en dan had ik het vooral over het Rein gebeuren. Ik had hem niet meer gesproken in het weekend en daar had ik ook geen behoefte aan. Ik pakte mijn schooltas in en stapte op de fiets. Op naar school dan maar, naar de hel. Op school aangekomen zet ik mijn fiets weg en loop ik naar de ingang. Als ik naar mijn kluisje loop zie ik Rein al staan, maar niet alleen. Franciss staat naast hem. Ik slik even, maar loop toch door. Ik ga niet weglopen. Ik open mijn kluisje zonder ze aan te kijken en stop mijn onnodige boeken erin en mijn jas. 'Fem, wacht even.' Hoor ik Franciss zeggen. Ik draai me om. 'Wat is er? Kom je me weer vertellen dat shit happens? Flikker toch op. Zoek het je maar uit. Je hebt wat je wilt.' Ik draai me boos om en loop naar de les.

Het einde van de dag is in zicht gekomen. Nog 3 minuten, wat nog te lang is in de economie les. Ik heb geen hekel aan het vak, maar wel een hekel aan die man. Jezus, chagrijnige ezel. Na 3 minuten zijn we toch eindelijk verlost van school. Ik sta op en loop snel naar de kluisjes. Nog steeds verbaasde ik me over het feit dat Franciss 'vrij' van school had en daarom hierheen kwam. Ik wist wel degelijk dat ze spijbelde, maar het waren mijn zaken niet. Het waren mijn zaken niet als haar ouders erachter kwAmen en boos werden. Niks waren mijn zaken meer. Ik had niks. Ik had geen leven. Ik had geen zusje meer. Mijn o zo lieve zusje was dood. Toen ik thuis kwam ging ik meteen door naar mijn kamer. Waar Babet weer eens stond schoon te maken. 'Hey lieverd, hoe was het op school?' Vroeg ze, mij mijn humeur een beetje proberend op te vrolijken. 'Geweldig, net zoals altijd.' Zucht ik en ik laat me op mijn bed vallen. 'Waarom is liefde zo moeilijk.' Zeg ik terwijl ik naar het plafond staar. 'Geen idee meisje. Maar wat ik wel weet, is dat je ooit de ware tegen komt. Misschien ben je hem nog niet tegengekomen. Maar hij gaat komen.' Ik glimlach naar haar om haar woorden en geef haar een knuffel. 'Bedankt dat je er altijd voor me bent Babet, zonder jou zou ik helemaal niets meer hebben. Het lijkt wel alsof ik ook geen ouders meer heb.' Mompel ik zachtjes. 'Ach lieverd. Ze zullen vast wel weer snel thuis zijn.' Ze omhelst me kort. 'Ik ga naar huis, red je het op je zelf? Als je me nodig heb kan je me bellen.' Ik knik en ze loopt weg. 'Doei!' Roept ze nog en dan hoor ik de deur dichtvallen.