DÖNÜLMEZ YOL

~40~

Özür dileyerek bölüme başlamak istiyorum. Bir türlü bölümü yazamadım çünkü içimden gram yazmak gelmiyordu. Anca yeni böyle yazma isteği geldide yazdım umarım beğenirsiniz iyi okumalarrr seviliyorsunuzz😚

🌹

“Sonuçlara göre, Açelya Hanım… hamilesiniz.”

Şaşkınlıkla doktorun yüzüne baktım. Sanki söylediklerini anlamıyordum.
“Nasıl… nasıl olur bu?” dedim kısık bir sesle.

Gözlerim hemen Umut’a kaydı. O da en az benim kadar şaşkın, hatta donakalmış bir şekilde doktora bakıyordu.

“Gerçek mi bu”

Doktor, sakin bir gülümsemeyle başını salladı.Umut, hâlâ şok içindeydi. Fısıltıya yakın bir sesle, gözlerini yere indirip tekrar doktora baktı:
“Ama… bize bebeğimizin olma ihtimali çok düşük denmişti…

Doktor, sakin ama içten bir gülümsemeyle başını salladı:
“ Tıbben bu ihtimalin düşük olduğu söylenmiş olabilir ama düşük ihtimal imkânsız demek değildir. Bazen mucizeler böyle anlarda karşımıza çıkabiliyor”

Gözlerim dolmuştu. Kalbim hızla atarken elim farkında olmadan Umut’un eline gitti. Umut, hâlâ şok içindeydi ama gözlerindeki ışığı görebiliyordum.

“Yani… baba mı oluyorum?” diye kısık bir sesle sordu.

Doktor gülümseyerek, “Evet, baba oluyorsunuz. Tebrik ederim,” dedi.

Umut’un elini sımsıkı tuttum. Göz göze geldiğimizde, içimdeki tüm duygular birden kabardı. Gözlerimden istemsizce bir damla yaş süzüldü. O an Umut hızla beni göğsüne çekti. Başımı onun kalbinin üzerine yasladım; kalp atışlarını duyuyordum, sanki bana güç veriyordu.

Gözyaşlarım durmadan akıyordu. Umut, titreyen saçlarımı okşarken boynuma küçük öpücükler kondurdu. Sıcaklığı içimi ısıttı, korkularımı hafifletti.

Birbirimizden ayrıldığımızda hâlâ elimizi bırakmadık. Ellerimiz kenetlenmişti, gözlerimizin içine baktık. Sesim titreyerek, gözyaşlarımın arasından fısıldadım:
“Umut… bizim çocuğumuz olacak.”

Umut’un gözleri ışıl ışıl parladı, dudakları titredi. Gözlerimdeki yaşları parmaklarıyla silerken, sesinde tarifsiz bir mutluluk vardı:
“Evet bir tanem… evet güzelim.”

O an elim karnıma gitti. İçimde, canımdan bir parça… bizim mucizemiz büyüyordu. Kalbim sanki hem korkuyla hem de tarifsiz bir mutlulukla doldu.

“Burada,” dedim karnıma dokunarak, gözlerim yeniden dolmuştu. “Burada bizim mucizemiz var” dedim

O an başımı kaldırınca odadakileri fark ettim. Hepsi sessizce bize bakıyordu. Bade gözlerini silerken gülümsüyordu, Azra elini ağzına kapatmış şaşkınlıkla mutluluk arasında kalmıştı. Mert ise "Tebrik ederim" dedi

Ama en çok dikkatimi çeken Poyraz’dı.Poyraz bir süre öylece bana baktı. Yüzünde hem şaşkınlık hem de tarifsiz bir mutluluk vardı. Dudakları kıpırdadı ama kelimeler bir türlü çıkmadı. Sonunda derin bir nefes aldı ve gözleri dolmuş halde yanıma geldi.

“Açelya…” dedi abim, sesi titriyordu. Gözlerindeki ışıltı hem şaşkınlık hem de tarifsiz bir mutluluktu. “Benim güzel kardeşim… anne mi olacak?”

Sözleri kalbimin tam ortasına işledi, içimde ince ince titreyen bir melodi gibi yankılandı. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken başımı salladım. O an hızla yanıma gelip sımsıkı sarıldı. Kokusu, sıcaklığı, o güven veren kucaklayışı… Saçlarıma öpücük kondurdu ve fısıldar gibi konuştu: