Het was pas de volgende ochtend toen ik me eindelijk besefte hoe erg deze zogeheten “vakantie” zou gaan worden. Het was half zeven toen ik wakker werd van een ritmisch gedreun waar ik wat later op de dag heel vrolijk van zou worden. Op dit moment kon ik alleen maar degene die het gedreun veroorzaakte vervloeken. Ik sprong woedend uit mijn bed en gooide mijn slaapkamerdeur open. Iets wat ik beter niet zo snel had kunnen doen want de deur knalde hard tegen een van de jongens aan die op de grond zat en met een vloek greep hij naar zijn arm. ‘AU, VERDOMME!’ brulde hij boos en geschrokken deed ik een stap achteruit. In de kamer zaten vier jongens me met grote ogen aan te kijken. Ze hadden allemaal sportkleding aan en het was overduidelijk dat ze die speciaal hadden uitgezocht op spier benadrukkende kwaliteiten. Het bleef even stil terwijl ze me allemaal nog steeds met open mond aankeken en snel checkte ik of ik niet maar half was aangekleed, dit bleek niet het geval te zijn. Net toen ik weer opkeek kwam Jason op zijn gemak zijn kamer uit wandelen, gehuld in enkel een boxer en een wit hemd. Even bleef hij verbaast staan toen hij het vreemde tafereel voor zich zag maar toen begon hij te lachen. In een paar seconden kwam iedereen weer tot leven en Jason liep naar me toe. ‘Goedemorgen vosje’ zei hij terwijl hij net iets te dichtbij kwam staan. Aan de twinkeling in zijn ogen zag ik dat hij zich daar heel goed van bewust was. Omdat ik me niet wilde laten kennen deed ik ook een stap naar voren en zei dreigend: ‘Als ik morgen weer om half zeven wakker word van jou en je opgepompte vriendjes zal je pijn voelen die je nog nooit eerder hebt gevoeld.’ Jason trok zijn wenkbrauwen op en zette nog een stap naar voren. ‘Ik ben gewend om pijn te doorstaan.’ ‘Ik zou me maar niet uitdagen als ik jou was.’ Siste ik. ‘Ik ben niet bang voor wat je kan met die iele armpjes van je.’ Fluisterde Jason met een spottende glimlach rond zijn lippen. Dat was de druppel voor me, wie dacht die sukkel wel niet dat hij was? Ik pakte Jason bij zijn schouders en in een vloeiende beweging raakte ik hem met mijn knie eerst in zijn buik en daarna op de plek waar jongens het liefst niet worden geraakt. Kreunend zakte Jason op de grond en met een triomfantelijke glimlach rond mijn lippen draaide ik me om en smeet mijn kamerdeur achter me dicht.
Na nog een uur hoorde ik de jongens vertrekken en eindelijk durfde ik me weer buiten mijn kamer te vertonen. De zon scheen door het raam en verlangend keek ik naar buiten, het was prachtig weer om een buitentraining te doen. Met enig verdriet dacht ik terug aan mijn oude dansgroep WEnow, waarmee ik als de zon ook maar een beetje scheen urenlang buiten oefenden. Maar het was allemaal opgehouden toen mijn ouders besloten om naar Engeland te verhuizen. Volgens hun zou ik hier een betere opleiding kunnen krijgen en aangezien ze hier beiden een betere baan konden krijgen was de beslissing snel gemaakt. Zonder rekening te houden met mijn gevoelens besloten ze om me vlak voor de vakantie naar Engeland te ontvoeren en toen alles iets langer bleek te duren dan verwacht dumpten ze mij hier op dit zomerstrafkamp. Ik zuchtte en liep moedeloos door de kamer, volgens een rooster aan de muur was de kantine ’s ochtends van acht tot half elf open maar aangezien ik dan waarschijnlijk Jason en zijn mannenharem tegen zou komen vond ik dat niet zo’n goed idee. Dus kleedde ik me snel aan en vertrok naar de stad die slechts een paar minuten lopen van de school was, ongeveer het enige voordeel van de hele situatie. Uiteindelijk kwam ik na wat zoeken bij een of andere hippe tent aan die zoals op het raam stond “fantastische koffie en onwereldse sandwiches” verkocht. Eenmaal binnen bleken de sandwiches zo klein te zijn dat ik maar een hamburger bestelde en tevreden ging ik ergens aan een tafeltje zitten. Toen ik alles naar binnen had gewerkt merkte ik opeens hoe alleen ik eigenlijk was, ik had nog nooit in mijn eentje ergens gezeten en hoopte ook vurig dat dit de laatste keer zou zijn. Op het moment dat ik net een nieuwe slok van mijn koffie nam klapte de deur open en kwam er een groep luidruchtige meiden binnen. Ze giechelden en zwiepten met hun blonde haren en ik had vrijwel meteen een hekel aan ze. Ik was altijd al erg vooroordelend geweest en ik had er een handje van om mensen al op het eerste gezicht te haten. “hate on first sight” zei mijn vader altijd als ik weer eens iemand niet mocht. En vanwege die reden zat ik ietwat boos naar het groepje te kijken totdat een van de meiden opeens mijn kant op keek. Ik wendde snel mijn blik af maar ze liepen al naar mijn tafeltje toe. Ik nam snel nog een slok en probeerde ze te negeren maar een van de bimbo’s schraapte opvallend haar keel.
‘Hé, ik wil niet heel lullig doen maar dit is zal ik maar zeggen een beetje “ons” vaste tafeltje, dus zou je misschien ergens anders willen gaan zitten?’
Ik verslikte me bijna in mijn koffie toen ik deze absurde vraag hoorde. ‘Pardon?’ wist ik uit te brengen nadat ik bijna was gestikt in de hete vloeistof.
‘of je even ergens anders kan gaan zitten.’
Ik trok mijn wenkbrauw op en keek ze ietwat arrogant aan. ‘en wat geeft jullie het recht om je dit tafeltje toe te eigenen?’
Nu stapte een ander lid van de bende naar voren en ze keek me met een verveeld hoofd aan. ‘Luister, ik snap je punt maar er is hier echt geen ruimte voor discussie. Wij zijn 2Go en hebben alle recht om ons eigen persoonlijke tafeltje te hebben.’
Ik grinnikte en haar verveelde blik veranderde razendsnel naar iets wat haast vechtlust leek. ‘Vind je dat grappig Afrikaan?’ Zei ze terwijl ze haar blik langzaam over mijn gezicht liet glijden. ‘Ik namelijk niet.’
‘Ja ik vind het inderdaad vrij grappig dat jullie denken het recht te hebben om alles te doen wat jullie willen omdat jullie blijkbaar in een of ander padvindersclub zitten. En ter informatie, ik Puerto Ricaans.’ Inmiddels stond ik recht tegenover de blondine die me woedend aan keek.
‘En ter jouw informatie, 2Go is een dansgroep en geen padvindersclub en ja dat geeft ons inderdaad al het recht om te doen wat we willen want na het drie keer op rij winnen van de schoolkampioenschappen zijn we praktisch gezien koninginnen in deze stad.’
‘Nou dan hoop ik dat jullie nog een andere plek weten waar jullie koninginnetje kunnen spelen want ik wed dat ik beter kan dansen dan jullie allemaal bij elkaar en ben ook niet van plan om hier weg te gaan.’
Met die woorden ging ik weer zitten en nam rustig een slok van mijn koffie. Van binnen lachte ik toen ik een aantal gefrustreerde kreten hoorde en de hele groep bimbo’s weer naar buiten liepen. Deze hele gebeurtenis maakte mijn dag weer ietsje beter.
Mijn goede humeur was een paar uur later weer totaal verdwenen toen ik na de wandeling terug naar het appartement door het raam keek en zag dat het alweer regende. Het goede weer was totaal verdwenen en uit frustratie begon ik een boek te lezen. Iets wat ik jaren geleden voor he laatst had gedaan. Ik stond net op om nog wat koffie te pakken toen de deur open ging en Jason binnen kwam lopen.
‘Sta je tegenwoordig zelfs voor me op als ik binnenkom?’ grinnikte hij en ik rolde chagrijnig met mijn ogen
‘Laat me met rust Jason.’
‘Ik had gehoopt dat je wel wat vrolijker van me zou worden.’ Grijnsde hij terwijl hij zijn tas op de grond zette. ‘Misschien kan ik je wel op een ander manier opvrolijken..’ zijn suggestieve woorden bleven een tijdje in de lucht hangen en ik liep naar het aanrecht en zuchtte.
‘Je kan het gewoon niet laten. Je moet echt met elk levend meisje op aarde flirten.’
Het bleef even stil. ‘Vind je dat wij aan het flirten zijn dan?’ fluisterde Jason opeens in mijn oor, doodstil had hij me van achteren beslopen. Zijn warme adem kietelde in mijn nek en al mijn haartjes gingen overeind staan. Hij was nu zo dichtbij dat als ik me om zou draaien onze hoofden elkaar waarschijnlijk zouden raken. Ik bevroor. ‘eh, nee maar uhm.. ik bedoel..’ stotterde ik terwijl ik probeerde om niet te bewegen.
‘Word je soms zenuwachtig van me vosje?’ hij grinnikte zachtjes en ik moest moeite doen om mijn gedachten in bedwang te houden. ‘eh..’ mompelde ik.
Bulderend van het lachen stapte Jason bij me vandaan en ik merkte hoe ik langzaam rood kleurde. ‘Je bent verschrikkelijk Jason Pitch.’ Zei ik beschaamd terwijl ik snel mijn hoofd afwende. ‘En jij bent schattig Jessica Fox.’ Zei hij en met die woorden verdween hij in zijn kamer.
