« ធាន ស៊ូនីង! លែងខ្ញុំ! » សម្លេងស្រែកខ្លាំងៗ ចេញពីបបូរមាត់របស់នាយកម្លោះតូចច្រលឹង ដែលកំពុងតែត្រូវបាននាយសង្ហាមាឌធំ ខ្ពស់ ចាប់ដៃអូសទាញខ្លាំងៗទៅណាក៏មិនដឹង
« លោកថ្លង់ឬយ៉ាងម៉េច? ខ្ញុំប្រាប់ឲ្យលែង » កម្លោះតូចនៅតែបន្តស្រែក ឯនាយសង្ហានៅតែបន្តធ្វើជាមិនដឹងមិនឮដូចគ្នា
« កឺ... » សម្លេងស្រទន់ ប្រហើរចេញពីបបូរមាត់នាយតូច ធ្វើឲ្យ នាយសង្ហាបង្អាក់សកម្មភាព! នេះក៏ជាការស្មានរបស់នាយតូចដូចគ្នា មិននឹកស្មានឡើយថាគ្រាន់តែហៅគេបែបនេះ គេក៏ឈប់!
« ប្រាប់ប៉ុន្មានដងហើយ ថាហាមទៅជួបក្មេងស្រីម្នាក់នោះ! »
« បងប្រុសខ្ញុំ គាត់មិនដែលហាមខ្ញុំថ្នាក់និងទេ ហើយលោកជាសាច់ឈាមខ្ញុំពីពេលណា បានជាហាម ហាម ហាម! ហាមគ្រប់រឿង! »
« ហ៊ឹម... តមាត់? » នាយលើកចញ្ចើមមើលរាងតូចជាមួយមុខម៊ាំដែលហ៊ានស្រែកខ្លាំងយ៉ាងនេះ
« គិតថាខ្ញុំខ្លាច? » មិនឲ្យចាញ់ កម្លោះតូចច្រត់ដៃមើលមុខនាយសង្ហាវិញភ្លាមៗ
« ល្អ! » នាយញញឹមពិសពុល រួចក៏ចាំលីរាងតូចនៅលើស្មាទាំងក្តៅក្រហាយ ដែលក្មេងនេះក្បាលរឹងខ្លាំងដល់ម្លឹង
« អា៎... ធាន ស៊ូនីង លោកឆ្កួតហើយ! លោកចង់ធ្វើស្អី? ដាក់ខ្ញុំចុះភ្លាម! » រាងតូចព្យាយាមគួកខ្នងឲ្យ ស៊ូនីង ទម្លាក់គេចុះ តែគ្មានប្រយោគនោះទេ ត្រូវនាយសង្ហាលីឡើងទៅបន្ទប់យ៉ាងស្រួល
« ធ្វើអី? រំលោភក្មេង! »
« ធាន ស៊ូនីង! ខ្ញុំស្អប់លោក! »
« ឯងស្អប់យើង តែយើងមិនបានស្អប់ឯងឯណា? » នាយសើចចុងមាត់តបជាមួយរាងតូចមិនឲ្យចាញ់
« អារោគចិត្ត »
« ហៅថាបងប្រុស »
« គ្មានបងប្រុសឆ្កួតដូចលោកឯងទេ ហឹស៎! »
ផាច់! នាយយកដៃម្ខាងទះគូទរបស់រាងតូច រួចក៏បញ្ជាសារថ្មី « ហៅថាបងប្រុស! »
« កឺ... ហ៊ឹក... » ចង់ឬមិនចង់ក៏ត្រូវតែហៅ បើដៃរបស់រាងក្រាស់កំពុងតែច្របាច់គូទគេជាប់ទៅហើយ
YOU ARE READING
OBSESSION-ងប់ងល់
Fanfictionការឈ្លក់វង្វេង ភាពងប់ងល់ ត្រូវការជារបស់កម្មសិទ្ធផ្ទាល់ខ្លួន មិនថាអ្នកដទៃចង់បានអ្វី ឬបញ្ជាឲ្យគេធ្វើអ្វី វាមិនមែនជារឿងរបស់គេ ប៉ុន្តែក្មេងម្នាក់នោះត្រូវតែជារបស់គេ។
