Moordvrouw ontmoet Flikken Maastricht

Hoofdstuk 14

Fenna pov

Langzaam word ik wakker in de armen van Evert. Met moeite open ik mijn ogen die ik liever dicht wil houden. Eva is weg en Wolfs staat alleen maar bij de deur, te wachten op haar terugkeer. Ik hoop dat Eva hier niet een al te erg trauma aan overhoud. Eva's vader komt weer binnen en duwt Eva op de grond. Hij loopt weer weg en sluit de deur.

Eva pov

Ik wil dit niet meer. Ik kan niet meer. Wat mijn vader bij mij doet is verschrikkelijk.
'Eva? Wolfs?' hoor ik een stem zeggen. Ik kan me niet meer herinneren van wie die stem was.
'Mechels!' Wolfs kijkt op en legt zijn vinger op zijn oor. Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht... Wolfs heeft zijn oortje nog in! Mechels kan ons helpen en ons hier weghalen. Eindelijk. Er leek geen einde aan te komen. Er leek geen einde aan deze ellende te komen.

'Waar zijn jullie?' klinkt Mechels' stem in Wolfs' oortje. Mechels fluistert alsof ze weet dat er iets niet klopt. We zijn al een poosje weg namelijk. Ik denk dat we nu bijna een week weg zijn.

'We zitten ergens opgesloten. We weten niet waar,' vertelt Wolfs. Ik kijk naar Elise die trillend in de schaduwen zit. Ik snap wel waarom ze zo bang is. Het is natuurlijk niet niks wat ze heeft meegemaakt 4 jaar lang.

'Oké. Ik laat dit traceren. Zorg dat dit oortje het nog minstens 2 minuten blijft doen, anders word het moeilijk om jullie te vinden,' zegt Mechels en dan horen we niks meer. Wolfs zorgt ervoor dat het oortje het nog 2 minuten blijft doen. Ik hoop dat we langer dan 2 minuten met rust worden gelaten, maar hier weet je het maar nooit.

'Wolfs...' zeg ik trillend als mijn vader een halfuur later weer de ruimte binnenkomt. Ik wil echt niet meer. Ik wil niet nog een keer meemaken wat ik in mijn jeugd iedere dag heb mee moeten maken.

'Alex, laat haar nou maar even met rust. Ze wil het niet, dat zie je toch!' probeert Wolfs mijn vader over te halen.

'Nog heel even dan, maar ze geniet er altijd zo van,' zegt Alex waarna hij de deur weer achter zich sluit en wegloopt. Wolfs voelt snel aan de deur. Op slot.

'Ik geniet er helemaal niet van... Het doet pijn,' fluister ik zacht. Wolfs kijkt me meelevend aan. Hij heeft wel ouders die van hem houden. Hij heeft wel een normale vader. Hij heeft wel een moeder die hem niet in de steek heeft gelaten toen het allemaal even teveel werd. Hij heeft wel een normale jeugd gehad. Ik niet.

'Dat weet ik toch, Eef. Ik weet dat hij jou pijn doet. Nog steeds,' zegt Wolfs met medelijden. Ik kruip dicht tegen hem aan en begin te snikken. Ik dacht dat Wolfs zou denken dat ik er wel van geniet. Dat ik wel geniet van alle keren dat mijn vader mij heeft misbruikt. Wolfs slaat zijn arm om mij heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Hij wrijft zachtjes over mijn arm. Ik pak met moeite zijn hand vast en hij geeft er een zacht kneepje in. Dit heb ik altijd al gewild. Wolfs liefde. De liefde van iemand die wel van mij houd. Wel om mij geeft. De liefde van iemand, die ik nooit heb gekend van mijn ouders. Tenminste, niet van mijn vader. Misschien is mijn moeder wel anders. Als ze nog leeft tenminste.