....ΤΥΧΑΙΑ.....

...ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ...

Ε-"Να προσεχεις και οπότε θελεις να μου πεις κατι να κοιτάς τον ουρανό"

Σ-"Τι εννοεις αγαπη μου;"

Ε-"Εννοω επειδη θα ειμαστε μακρυα"

Μου χαμογελάει γλυκά και μου δινει ενα ζεστό φιλι...

Σ-"Σε δεκα μερες"

Μου κλείνει το ματι και φεύγει απο το δωματιο....

-----------

20 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ
Εχουν περασει είκοσι μερες...ο Σάκης δεν κατάφερε να παρει ακομα άδεια και δεν τον εχω δει απο τοτε...εγω βγηκα απο το νοσοκομείο και ειμαι στο σπιτι μου...εχω αναρρώσει απο τις πληγές του ατυχήματος...κανεις δεν εχει μάθει το μυστικό μου...εχω φτιάξει ενα ημερολόγιο και κάθε μερα διαγράφω και μια μερα ζωής που περνάει...ο ενας μήνας σχεδόν περασε...ευτυχως κανεις δεν εχει καταλαβει κατι...την τελευταία φορα που πηγα στον γιαυτο εμαθα πως η κατασταση μου χειροτερεύει όσες θεραπείες κιαν εκανα δεν βοήθησαν πουθενά...εχω συμβιβαστεί πια με την κατασταση μου...ειναι πολυ δύσκολο αλλα επρεπε να το κανω...
------
Ειναι μεσημέρι και η ζέστη ειναι αφόρητη...κάθομαι στο δωματιο μου και σκέφτομαι πως πρεπει να ξεκαθαρίσω την κατασταση με τον Σακη...βασικά σκέφτομαι πως πρεπει να του στείλω ενα μηνυμα και να του πω να χωρίσουμε...πρεπει να βρω μια δικαιολογια...το μονο που βρηκα ειναι να πω πως δεν αντέχω την αποσταση...και αυτο θα στείλω...

**Οτι υπαρχει μεταξύ μας πρεπει να τελειώσει..δεν αντέχω την αποσταση..καλύτερα να προχωρησεις..εύχομαι να εισαι πάντα ευτυχισμένος..δεν θα σε ξεχάσω..αντίο..**

Πάτησα την αποστολή με δάκρυα στα ματια...ειμαι αναγκασμένη να το κανω ομως...σε λιγο καιρο θα αρχίσει να φαινεται η αρρώστια μου δεν θελω να μείνει διπλα μου απο συμπόνια...δεν θα το αντέξω...μετα απο πεντε λεπτα ακούω να χτυπαει το κινητό μου και ειναι εκείνος...πρεπει να το σηκωσω και να φανώ δυνατη...

Ε-"Ναι?.."

Σ-"Αγαπη μου τι ειναι αυτο που μου έστειλες?.."

Ε-"Η αληθεια Σάκη.."

Σ-"Ρε μωρο μου συγνωμη..κάθε μερα τους παρακαλάω να μου δώσουν άδεια..λίγη υπομονή κανε"

Ε-"Δεν μπορω"

Σ-"Εβιτα μην με νευριαζεις..στα καλα του καθουμενου μου πετάς κατι τέτοιο?.."

Ε-"Πρεπει να το σεβαστείς"

Σ-"Οχι δεν σέβομαι τιποτα..ξερεις ποσο άσχημα περνάω εδω;..ο μόνος λογος που αντέχω εισαι εσυ..κάθε βραδυ σκέφτομαι τα ματια σου για να καταφέρω να κοιμηθώ..τι να σεβαστω?.."

Τα λογια του με κάνουν να κλαίω με λιγμους...με αποτέλεσμα να με ακούσει..μακαρι να ήξερε πως νιωθω για εκείνον...αλλα δεν ξερει...

Σ-"Γιατι κλαις αγαπη μου πες μου..τι εχεις;..τον τελευταίο καιρο εισαι πολυ πεσμενη"

Ε-"Πρεπει να κλείσω..αντιο"

Πετάω το κινητό μου και πέφτω στο κρεβατι αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι...δεν αντέχω αυτο που περνάω...δεν ειμαι τοσο δυνατη για να καταφέρω να τον διωξω απο κοντά μου...εκείνος ειναι τοσο καλός...και εγω του λέω να φυγει ενώ το μονο που θελω ειναι να μείνω κοντά του...ειναι πολυ άδικο...ξαφνικά μπαίνει μεσα στο δωματιο η Ανια χωρις να χτυπήσει και με βλεπει ετσι...

Α-"Τι εγινε καλε;..γιατι κλαις;.."

Ε-"Χώρισα τον Σακη"

Α-"Πας καλα γιατι;"

Ε-"Δεν αντέχω αλλο την αποσταση και γενικά κουραστικά"

Α-"Εσυ;..που πριν λιγο καιρο έπεσες σε κατάθλιψη γιατι δεν είχες το νούμερο του;"

Ε-"Ναι εγω και σε παρακαλώ άλλαξε κουβέντα"

Α-"Η Δήμητρα εφυγε διακοπές ε;"

Ε-"Ναι θα λείψει για 8 μερες"

Α-"Παμε και εμεις κάπου τον άλλον μήνα για λίγες μερες;"

Αυτη η ερώτηση με χτυπησε κατευθείαν στην καρδιά...την πήρα αμέσως στην αγκαλια μου και την έσφιξα δυνατα...

Ε-"Ξερεις οτι δεν θα υπάρξει ποτέ καλυτερη φίλη απο εσένα...όπου και να βρίσκομαι να ξερεις πως θα σε προσέχω πάντα"

Α-"Μπορεις να μου πεις τι σε εχει πιάσει και λες τέτοια σε ολους;"

Ε-"Κακό ειναι;"

Α-"Κακό Οχι..περίεργο ναι"

Της χαμογελάω και ακούω τον ήχο μηνύματος του κινητού μου...εχω ενα μηνυμα απο τον Σακη και το ανοιγω αμέσως...

**Πηρα το αεροπλανο το βραδυ ειμαι Αθηνα**

Silia Stefanou...