Soms krijg je klap achter klap achter klap van de molen en dan ben je uitgeblust. Hoe vaak je ook op staat, op een gegeven moment kan je niet meer. Dan vraag ik me af waarom het leven zo moeizaam gaat. Waarom kan ik niet dat kleine, naïeve meisje blijven die zich van geen kwaad bewust is? Volwassen zijn is moeilijk, maar dat geven ze niet mee. Gedwongen volwassen worden, geen keuze hebben, was ik nog maar dat kleine, naïeve meisje. Een kruimel die kant noch wal raakt. Die tijden zijn voorbij en komen nooit en te nimmer meer terug. Hoe hevig ik ook zal verlangen, het zal nooit bevredigd worden. Moet ik daar dan maar mee leren leven? Dat dit het is en het niet meer wordt? Niet meer in de richting die ik wil?
Voorgoed verbannen uit mijn leven.
Dat is waarmee ik moet leven.
Leven.
