HARRY

25 2 0

by jimbolisa

by jimbolisa

Als Sarah en ik zonder problemen een touw hebben gevonden, zucht ik opgelucht. 'Wat hebben we nog meer nodig?' Vraagt ze als ik met een mandje uit de kleine keuken kom. Ze wijst er verbaasd naar. 'Wat zit daar in?' 'Overlevingseten.' Even grinnik ik, overlevingseten, dat klinkt best grappig. Ook Sarah grinnikt kort. 'Gekkie.' Zegt ze. Maar in haar ogen zie ik dat ze blij is dat ik er aan gedacht heb. Ik zucht weer even kort en zet het mandje op het bed. We zijn even gewisseld van kamer, we zijn nu in mijn normale kamer, waar we een raam hebben. Zodat we kunnen ontsnappen. *Hint hint*.

Als de zon langzaam ondergaat, hebben Sarah en ik alles doorgesproken en klaargelegd. Ik trek mijn shirt over mijn hoofd en ze kijkt naar mijn tattoos. Haar hand reikt naar mijn buik en ze voelt aan mijn sixpack. 'Nog nooit eerder gevoeld?' Glimlach ik. 'Jawel,' Zegt ze zachtjes. 'Bij Luke.' Ik slik. 'Ik wil niet dat ik je aan Luke laat denken. Ik hou me shirt wel aan.' Zeg ik. En oprecht. Want wat ik heb gedaan bij haar beste vriend, is onbegrijpelijk.
Ze schud haar hoofd. 'Nee, dat doe je niet Harry, als ik niet zoveel van je hield, had ik je nooit vergeven en zou ik nooit bij je willen blijven,' Ze zucht. 'Wat je Luke heb aangedaan, of naja, mij, is niet echt normaal. Maar ik hou wel van je en ik geef wel om je. Veel zelfs, van beiden.'

Nu is het mijn beurt om te zuchten.

'Hou- Hou je echt van mij?' Vraag ik een beetje verbaasd.

'Ja, Harry geen zorgen, ik hou echt van je, ookal was je eerst mijn ontvoerder. Deze kant, die je nu laat zien, voelt veel beter. Je bent verandert. Op een goede manier, Hazz.' Ze glimlacht lief. 'Ik meen het echt.'

Ik trek haar in een knuffel. 'Jij, Sarah,' Zeg ik. 'Jij bent degene die me liet veranderen. Jij bent degene die me heeft gered van de dood. Je betekent veel voor me. Ik hou van je.' Ik druk een kusje op haar bruine haar. Ze houd me stevig vast. En zo kan ik uren blijven staan.

Sarah gaat alvast in bed liggen en ik trek snel even mijn broek uit. 'Vind je het erg als ik in mijn boxer slaap?' Vraag ik haar. Ze schud haar hoofd. 'Als je maar bij me bent.' Ik kruip naast haar onder de dekens. Dan bedenk ik me ineens iets.

'Weet je het wel zeker, Saar,' Zeg ik. Ze kijkt me vragend aan. 'Dat je wilt ontsnappen.' Ze lijkt het te begrijpen en knikt. 'Ja.'

'Maar dit is je laatste nacht. Één nacht, die we niet mogen verpesten. Want als we deze nacht verpesten, komt er nooit meer een nacht.' Ze kijkt me verbaasd aan. 'Waar komt dit ineens vandaan?' Vraagt ze. Ik leg mijn vinger op haar zachte lippen.

'Wat zou je doen als je nog
maar één nacht had?' Vraag ik haar.

Makkelijk.

'Dromen zoals ik nog nooit heb gedaan.' Antwoord ze.

'En als dat niet zou kunnen?' Vraag ik weer.

Moeilijk.

'Dat weet ik nog niet.' Is haar antwoord en kort daarna drukt ze haar hoofd tegen mijn borst en vallen haar ogen dicht. Ik hou mijn armen stevig im haar heen, bang om haar ooit kwijt te raken. Door een stomme fout.

Of door deze belangrijke nacht.