"Kimse senin için gelmeyecek."Her gece korku içinde yatarken erkek kardeşimin bana işkence etmeyi sevdiği gerçeğine boyun eğmiştim. Her zaman ederdi. Benim korku ve çaresizliğimden her zaman zevk alırdı. Onun eğlence anlayışı işte.Her geceyi çok net bir şekilde hatırlıyorum, ben 3 yaşındayken saat 9 civarlarında annem bana uyku vaktimin geldiğini söylerdi. Beni eski,demir bir ranzanın alt katına koyardı. İyi geceler demeden önce alnımdan öper, ışığı kapatır ve kapıyı çekip giderdi. Etraftaki eşyaların siluetlerini izleyerek odanın loş ışığında yatarken ranzanın üst katındaki yayların gıcırdayıp esnediğini duyardım. Erkek kardeşimin zalim oyununun başlayacağını bildiğimden gözlerimi kapayıp sessizce ağlardım.Her gece aynıydı, kardeşim beni bekleyen acı ve ızdırabı kötü niyetli bir hırıldamayla anlatırdı."Kimse senin için gelmeyecek."Diye başlardı."Seni diğer tarafa götürürken kimse senin için gelmeyecek."Orda öyle yatardım. Hastalıklı bir korku ile sarmalanmış bir şekilde sadece ağlar ve erkek kardeşim benim için düşündüğü çeşitli işkenceleri sıralarken dinlerdim. Örneğin bütün kemiklerimi teker teker kırarken son kemiğe geldiğinde parmaklarımdaki kemikler hızlıca iyileşip baştan başlamasına yardımcı olacaktı. Tekrar,tekrar ve tekrar. Sonsuza dek.Bir gün bütün o işkenceleri gerçekleştireceğini söylerdi ama şimdilik aklında biriktirdiklerini söylemeyi daha eğlenceli buluyordu.Kardeşim bana işkence yapmayı seviyor.Ve evet, bu anlattıklarım 7 yaşımdan öncesine aitti. Annem babama ikiz beklediklerini söylediğinde (erkek kardeşim ve ben) dediğine göre babam Noel gecesini bekleyen hiperaktif bir çocuk gibi neşeden deliye dönmüştü. O gün mobilyacıya gitmiş ve oda sayısının azlığı için mükemmel çözüm olarak sunduğu o lanet demir ranzayı almıştı. Ranzanın biz 1.5-2 yaşına gelinceye kadar kullanılmayacağını bilse de biz doğmadan 2 ay önce yatak odamızı eşyalarla donatmış, dekore etmişti.Ben biz diyorum, ama ne yazık ki erkek kardeşim doğarken ölmüştü, o yüzden 'ben doğmadan önce' demeliyim. Gerçekte ne olduğunu bilmiyorum. Konuyu açmak bile o ikisini göz yaşları içinde bıraktığından sormakta tereddüt ediyorum ve... bu konu evimizde konuşulmaz.O günleri nasıl bu kadar net hatırladığıma inanamıyorum. Şu an 27 yaşındayım. Kendi küçük klübeme, iyi bir işe ve güzel bir uyku hapı koleksiyonuna sahibim.Bu gece bütün bir şişeyi içeceğim. Sonunda bu gece uyuyabileceğim. Bu gece beni uyanık tutamayacak. Ah Tanrım, o demir ranzayı özlüyorum.En azından o üst kattayken yüzünü göremiyordum.Kardeşim bana işkence yapmayı seviyor.
Selamlar djdjejdjsjdjs bu saatte yb iyi gider diye düşündüm ^_^
