Silence of the abyss

proloog

Alles is wazig, wat gebeurt er? oké... kalm blijven, focus op de dokters stem. "Goed zo je doet het prima" wat doe ik prima?  "Op drie...1...2...3! pers" Ik begrijp de woorden niet maar mijn lichaam volgt zijn bevel op.

Een withete pijn schiet door mijn lichaam en ik schreeuw het uit. "AAAH!" "u doet het prima! pers pers pers... en stop." Ik haal diep adem, "ik zie het hoofdje!" boven alle stemmen hoor ik een harde klap. Alles om me heen word spierwit, "bliksem inslag!" hoor ik de doktoren roepen.

Langzaam voel ik mijn lichaam verzwakken, ik voel me steeds leger. Let licht is gedimt en ik zie mijn buik vaag gloeien. Het voelt alsof ik wordt weggezogen uit mijn lichaam "haar hart stopt!" "snel haal de-" de stem wordt afgekapt door het duister.

Eindelijk is het stil... ik voel twee kleine armpjes om me heen slaan. Ik draai me om en kijk naar een klein meisje, tranen vullen mijn ogen. Het meisje verandert in een jongen en twee woorden ontglippen mijn lippen "mijn zoon." Een zachte lach vormt op mijn lippen terwijl ik me laat opslokken door de warmte van het kind voor me.

"..ksei.. Aleksei!" mijn hoofd schiet omhoog van het hardhouten bureau. "uhm..j-ja?" stotter ik. De hele klas begint te lachen en ik zak beschaamt verder in mijn stoel. "Kan je deze som oplossen?" de leraar wijst naar een som op het bord.

"Oh.. n-natuurlijk" ik sta op en loop naar het bord, "Nou meneer, ik weet niet of hij het kan hoor. Ik bedoel maar er is iets niet goed in het hoofd van dat kind... als je het een hoofd kan noemen" ik negeer het commentaar en pak het krijtje aan van de leraar.

Onder het oplossen denk ik terug aan de droom van net, waarom juist die droom? "O GOD! hij is niet alleen een freak maar ook een nerd!" alweer ligt de hele klas dubbel. Maar zo is het altijd... Welkom in het leven van Aleksei.