❤️‍🔥💀ခေါင်းတလားထဲက ငါ့ကောင်လေး🏚️🍂

** Chapter ( 1 ) part 2 **

ခ်န္နဉ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို ပြတ္လိုက္ပီး ရုတ္တရက္ ဝမ္းနည္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူ႔ဆီမွာ မေကာင္းတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ မရိွရင္ေတာင္မွ တျခားသူေတြရဲ့ နာက်င္မႈကို ေခါင္းစဉ္တစ္ခုအျဖစ္ မေျပာခဲ့သင့္ဘူး။

တန္တန္က သူ႔ရဲ့မ်က္ခြံမ်ားကို အနည္းငယ္ၿမွင့္လိုက္ၿပီးမွ အနည္းငယ္ျပန္ၿပီး ႏိွမ့္ခ်လိုက္ေလသည္။

တန္တန္က အဲ့ေနရာေလးမွာပဲ လံုးဝမလႈပ္မရွား ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ ခ်န္နဉ္က သူ တန္တန္ရိွသေယာင္ အျမင္မွားမိတာလားလို႔ ထင္မိခဲ့ေပမဲ့ အခု တန္တန္ သူ႔ကိုၾကၫ့္လိုက္တဲ့ အၾကၫ့္မွာ ဝမ္းနည္းမႈမ်ားႏွင့္ နာက်င္မႈမ်ား ျပၫ့္ႏွက္ေနၿပီး မ်က္ဝန္းထဲတြင္ မ်က္ရည္စမ်ားကိုပင္ ေတြ့ေနရေလသည္။

မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား မရိွေသာ္လည္း ႏွလံုးသားထဲတြင္ ပူေဆြးမႈတို႔ ျပၫ့္ႏွက္ေနပံုေပၚေလသည္။

ခ်န္နဉ္ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ အားနာရိပ္တို႔ ဖံုးလႊမ္းလာၿပီး ထိုေကာင္ေလးကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေတာင္းပန္ခ်င္လာေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ တန္တန္မွ ရုတ္တရက္ ထရယ္လိုက္ေလသည္။

ထိုမထင္မွတ္ထားသၫ့္ရယ္သံက က်န္တဲ့ လူ ဆယ္ေယာက္ကို တစ္ခနအတြင္း ေၾကာင္အမ္းသြားေစေလသည္။

"သူေျပာေနတဲ့တစ္ေယာက္က ငါ့ေကာင္ေလးပဲ။ၿပီးေတာ့ ဒီေန့က ငါ့ေကာင္ေလးေမြးေန့ေလ"

"ငါ သူ႔ေမြးေန့ကို ေမ့ေတာ့မလို႔ပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ခ်ီယန္က သူ႔အတြက္သူ ျပန္မွာထားေပးတဲ့ ကိတ္ကို ဒီမနက္မွ ငါရလိုက္တာ။ သူက ကိတ္မုန႔္ မွာထားတာ ငါ့ကို မေျပာခဲ့ဘူးေလ။ ကိတ္မုန႔္ ငါ့ဆီ မေရာက္လာခင္ထိ ငါ ဘာမွ မသိခဲ့ဘူး"

"ငါ့အျပစ္ပါပဲ ငါသူ႔ေမြးေန့ကို ေမ့သြားခဲ့တယ္ေလ"

တန္တန္က ထိုစကားကို ရယ္ေမာရင္း ပံုမွန္ အသံနဲ႔ေျပာလာေပမဲ့ လူတိုင္းက သူ ရယ္ေနတာ ရပ္သြားဖို႔ ေမ်ွာ္လင့္ေနၾကေလသည္။

ဝမ္းနည္းမႈ ျပၫ့္ႏွက္ေနေသာ ထိုမ်က္ႏွာမွာ ေနာက္တစ္မိနစ္အတြင္း ငိုခ်လိုက္ေတာ့မၫ့္ပံု သက္ေရာက္ေနခဲ့ေလသည္။