O͏U͏R͏ W͏A͏Y͏ B͏A͏C͏K͏ H͏O͏M͏E͏

Part-(2)

Sohyun ျမင္ကြင္းမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးေပ်ာက္သြားမွပဲသူမၾကမ္းျပင္ေပၚတစ္ျဖည္းျဖည္းေလ်ာက်ထိုင္ၿပီး ငိုေလသည္။
သူမသူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေန႔သူမကိုခြဲသြားမွာသူမေတြးမိခဲ့ေပ။
အရမ္းခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပညာသြားသင္ႏိုင္ေအာင္သူမကူညီေပးခဲ့တာ မခြဲျခားခ်င္ေပမဲ့သူမ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တာဝန္ေက်ပြန္တာသူမ သိေနေပမဲ့၊၊ခင္ခဲ့တာၾကာေတာ့ မခြဲရက္ႏိုင္ေပ။

သူမလည္းငိုရင္းေလယ်ာဥ္ပ်ံ‌ထြက္သြားတဲ့ခ်ိန္ထိေလယ်ာဥ္ကြင္းက ေလယ်ာဥ္ပ်ံေတြ ထြက္သြားတာ ျမင္ရတဲ့ျပတင္းေပါက္မွာၾကည့္ေလရွာသည္။

Sunghoonတို႔ စီးသြားတဲ့ေလယ်ာဥ္ပ်ံကထြက္ခြာသြားေတာ့သူမခင္ဗ်ာ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့အတြက္ သန္မာခ်င္ေယာင္ေဆာင္လည္းအလကားတည္း၊သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ မခြဲဖူးတဲ့ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ရင္ထဲစို႔ေလသည္။ သူမခင္ဗ်ာ ေပ်ာ္ရမလားငိုရမလား မကြဲေပ။မ်က္ႏွာကေလယာဥ္ပ်ံ ထြက္သြားေတာ့ၿပဳံးရီတဲ့မ်က္ႏွာႏွင့္မ်က္ရည္မ်ားစြာက ပါးျပင္မွာစို႐ြဲေလရဲ႕။

သူမလည္း ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ပ်ံသြားကို သာေငးၾကည့္ေလသည္။ေလယ်ာဥ္ေပၚမွာေတာ့ Minju ခင္ဗ်ာ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး မငိုခ်င္ေယာင္ေဆာင္လည္းငိုေလရွာသည္။ ေဘးကSunghoon ကေတာ့ ႏွစ္သိမ့္ေပးေလသည္။သူလည္း သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ခြဲရေတာ့ဝမ္းနည္းေပမဲ့။ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္သည့္အတြက္ မငိုေအာင္ စိတ္ကိုတင္းဆုပ္ထားေနရသည္။

သူတို႔ခင္မင္မႈကနည္းတာမွမဟုတ္ေပ။ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ဘယ္သူကခြဲခြာရင္မငိုခ်င္ပဲေနမလည္း။ေလယ်ာဥ္ပ်ံၾကာခ်ိန္က 12နာရီ 19မိနစ္ဆိုေတာ့လည္း သူတို႔လည္း စိတ္ေျပေအာင္စကားေျပာရင္း Sohyun ဘယ္လိုေနမလည္းဆိုတာေတြးမိေလသည္။
________________________________

Rikiဘက္ကေတာ့ အထီးက်န္စြာ ေလယ်ာဥ္ကြင္းလာရသည္။မိဘေတြကအၿမဲအလုပ္ေတြရႈပ္ေနသည္တည္း။သူကိုမည္သူမွ်လိုက္မပို႔ေပးရွာေပ။သူေလယ်ာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကေနလႈပ္ရွားမႈေတြၾကည့္ေန
သည္။သူမွာဝမ္းနည္းစိတ္အနည္းငယ္ရွိေပမဲ့ အိမ္မက္တိုင္းျဖစ္ဖို႔သူစိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ေလသည္။