Black and White Secrets

04. Black and White Secrets

~Hoofdstuk 4.

Zwart, Duister. Een gezicht. Bruine haren. Bruine ogen.

"Lowe! NEE! HELP! LOWE?!" Geschreeuw. Oorverdovend geschreeuw. Een jongen stond voor haar. Door het bekende gezicht schrok Lowe. Ze viel naar beneden. In het eindeloze duister wat haar omringde.

"LOWE?! LOWE?! LOWE?!"

Ze viel en viel. Een druk tegen haar hoofd. Een witte wolf. Zilveren ogen. Een bos. Een gevecht. Een zwarte wolf. Een sierlijke vrouw. De volle maan.

Pijn boorde door Lowe heen. Alsof vele messen langzaam in haar lichaam werden gedrukt.

Vlagen van herinneringen vlogen door haar hoofd. Een ernstige druk.

Lowe's ogen sprongen open. Haar hartslag bonkte in haar keel, terwijl Lowe rustig moest adem halen om de schrik te verminderen. Een droom... Het was een droom...

Lowe ging rechtop zitten en werd herinnerd aan de pijn aan haar achterhoofd, nek en rug. Langzaam wist ze weer wat er gebeurd was. Ze voelde hoe weer de lucht uit haar longen werd geslagen, hoe ze vloog en tegen de muur belandde. De beelden die zich voor haar ogen speelden. Lowe schudde ruig haar hoofd, daar wilde ze niet aan denken.

Ze ademde diep in en uit en probeerde de drukte uit haar hoofd te halen. Nadat Lowe weer rustig kon ademen, zag ze pas waar ze echt was.

Een knus en gezellig houten huis. Het was alsof het huis in één grote kamer was gedeeld. Aan haar rechterkant stond een bed. De dekens waren verspreid en een deel lag op de grond. Iemand had daar geslapen. Fenrir...

Schuin tegenover haar stond een oud aanrecht. Langzaam brokkelde de verf van de keukenkastjes eraf, maar het haalde niet het mooie ouderwetse uit het huis. Een klein open haard stond precies in het midden met een kleine, rode bank ervoor. Als laatste stond er aan haar linkerkant een soort afgesloten deel wat Lowe dacht dat de wc zou zijn. Lowe's ogen bekeken het hele huis. Als laatste keek ze naar de grote deur. Het was een rode deur, oud en versleten.

De deur waar Fenrir uit rende...

Lowe schudde haar hoofd. Waarom dacht ze aan hem?

Hoe kon hij? Hoe kon hij zijn wolf het laten overnemen? Hoe kon hij zo tekeer gaan? Hoe kon hij haar pijn doen? Hoe kon hij zijn wolf niet tegen houden? Hoe kon hij...

Fenrir bleef maar rennen en rennen. Spijt welde in hem op. Hij had dat niet moeten doen. Hij had dat niet mogen doen.

Zijn wolf was weer eens bezig. De woede van eeuwen geleden kwam weer naar boven toen hij daar Lowe zag. Ze leek zo klein, zo fragiel.

Haar ogen stonden groot van angst, hoe goed ze het ook probeerde te verbergen. Hij zag de pijn die hij haar deed toen ze op de grond viel. Hij zag hoe de lucht uit haar longen werden geblazen en hoe ze hulpeloos in het duister werd getrokken. Maar ook toen ze door de lucht vloog zag hij een blik in haar ogen. Zoveel angst in een kleine seconde had Fenrir nog nooit gezien. Het was alsof ze haar grootste nachtmerrie weer terug zag komen.

Er was iets met Lowe. Dat wist hij. Iedere keer als hij naar haar keek zag hij een grote muur achter haar ogen. Er was iets gebeurd en hij wilde weten wat.

Fenrir versnelde zijn pas. Hij moest de woede uit zich krijgen. Hij moest er voor zorgen dat zijn wolf niet nog een keer zou terug keren. Hij zou Lowe geen pijn doen. Fenrir wist dat het niet zou mogen, hij wist dat het een grote fout moest zijn. Maar de goden hebben gesproken.