К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Gözlerimi araladığımda, kendimi güzel ve derin bir uykudan uyanmışım gibi hissediyordum. Bunun sebebinin ilaçlar olduğuna emindim. Yavaşça yattığım yerden doğruldum ve bir süre uykumun açılmasını bekledim.
Biraz da olsa uykumun açıldığını hissettiğimde yataktan çıktım ve sağlam olmayan adımlarla, sallana sallana banyoya doğru ilerledim. Işıkları açtım ve içeriye girdim. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra, banyo dolabının içinde bulunan daha kutusundan çıkmamış yeni diş fırçası ve diş macunuyla dişlerimi iyice fırçaladıktan sonra, yattığımda hafifçe dağılmış olan saçlarımı yine aynı şekilde dolapta bulunan tarak ile düzelttim.
Yapacak bir şey yoktu ve canım sıkılıyordu. Ama canım her ne kadar sıkılsa bile bunu belli etmemeliydim. Ben, odanın içinde bulunan her şeye tekrar göz attığım süreç boyunca görünmez adamdan ses çıkmamıştı. Çıkmasındı, benim için daha iyiydi.
Tam son dolabı kapatacaktım ki kapımın arkasında bir hareketlenme hissettiğimde birkaç saniye duraksadım. Duraksamamın sebebinin ne olduğunu bilmiyordum fakat ürperdiğim netti. Uzun zamandır ses olmayan bir ortamda bulununca tabii çıkan herhangi bir ses ile korkmam normaldi.
"Susarak ne elde etmeye çalışıyorsun?" Bu sesin sahibi tabii ki görünmez adamdan başkası değildi. Dediklerini yok saydım, "Kapının önünden uzaklaş. Rahatsız edici." Dedim buz gibi bir ses tonuyla.
"Yemek getirdim." Dedi. Bu seferde o benim dediğimi yok saymayı tercih etmişti. "Açlıktan başına bir şey gelsin istemem." Diye ekledi.
"Açlıktan başıma bir şey gelsin istemiyorsan, beni burada daha fazla tutarak akli dengemi bozmaya çalıştığını varsayacağım."
"Kafanda kurmaya devam et. Bu konuda başarılısın."
"Bırak gideyim." Sitemli bir ses tonu ile beklediğimden daha yüksek çıkan sesimle ortamda uzun bir sessizlik oluştu.
"Bırakırsam eğer, gideceğin tek yer ya cennet, ya da cehennem olacak." Dedi bir süre sonra.
"Burada kalmaktansa iki yere de gitmeye varım." Dedim öylece.
"O kadar berbat bir yer değil."
"Ablamla iletişimi olan kişilerle aynı çatı altında bulunmak kadar berbat bir şey yok." Dediğim an kahkaha sesi yükseldi.
"Hiçbir şey bilmeden böyle konuşmana bayılıyorum!" Derken ki ses tonu korkutucuydu.
"Hiçbir şey bilmememe sebep olan kişide sensin! Bana olanları anlatsaydın eğer belki bunları söylemiyor olacaktım. Ah, doğru. Ablam bana gerçekleri anlatmaman için para verip iyice tembihlemiştir seni şimdi. Öyle değil mi?" Dedim sesimi yükselterek.
Bana bilmediğim şeyleri anlatmamasının altında neler yattığı hakkında aklıma gelen tek şey buydu. Başka mantıklı açıklaması var mıydı?
"Sesini yükseltme."
"Sesimi yükseltmeme sebep olma!"
"Bak hâlâ." Dedi sabır dilercesine.
"Yemeğimi bırakıp git." Dedim çünkü daha fazla onun beni sinir etmesine tahammülüm olduğunu düşünmüyordum.
"Emir verme."
"Yemeğimi bırakıp gider misin?"
"Yok."
"Vallahi kafayı yiyeceğim artık!"
"Yemişsin zaten."
"Kes artık." Dedim öylece.
"Yok." Dedi keyifle.
"Tamam. O zaman, gel beraber yiyelim yemeği." Dedim çünkü yanıma gelmeye cesaretinin olmadığını biliyordum. Bunun sebebinin benim ona zarar vereceğimden değil, kendisini göstermemek için olduğunu da biliyordum.
"Pekâla." Demesini beklemediğim için öylece olduğum yerde kaldım.
"Ne?" Demeye kalmadan içeriye girmesiyle beni kapının önünde otururken bulması bir oldu.
" 'Gel beraber olsun.' Dememiş miydin? Niye öyle bakıyorsun?"
"Hayır, öyle bir şey demedim."
"Ona benzer bir şey dedin işte. Uzatma." Demesiyle beraber sabırla nefes aldım.
"Çıkarmamışsın yine maskeni." Dedim alayla.
"Çok mu görmek istiyorsun beni?" Diye cevap verdi o da değişik bir imayla.
"Hadi diyelim görmek istiyorum. Açar mıydın maskeni?"
"Hayır." Dedi düz bir ifadeyle.
"O zaman neden soruyorsun ki?" Dedim sitemle. Neden yaptığını bilmiyordum ama çok gıcık davranıyordu.
Cevabı her şeye hazır, Melisa.
Öyleydi ama bir tek olanları, bitenleri anlatmakta cevabı hazır değildi.
"Hoşuma gidiyor." Diyip gülmesiyle artık sinirden yüzümün kıpkırmızı olduğuna emindim.
"Benim gitmiyor ama!"
"Asıl keyifli yanı o ya?" Dedi omuz silkerek.
Bir şey demeyip yerden kalktım ve elinden tepsiyi alıp odada bulunan masanın üstüne koydum.
"Sen gidebilirsin." Dedim ona bakmadan.
"Tüh, niye? Hani beraber yiyecektik?" Hâla benimle alayla konuşması beni deli ediyordu.
"Gitsene sorgulama." Dedim bir hışımla ona dönerek.
"Sakin."
"Gıcıksın."
"Biliyorum."
"Senden nefret ediyorum."
"Bana bilmediğim şeyler söyle Melisa." Dedi kollarını önünde bağlayarak.
"Sen de bana bilmediğim şeyler söyleyeceksen niye olmasın?" Diye sordum meydan okurcasına.
"Boşa çaba sarf ediyorsun."
"O zaman sen de boşuna burada duruyorsun." Dedim ona biraz daha yaklaşarak.
"Anlamadım?"
"İhtiyacıma yarayacak şeyler söylemeyip öylece dikileceksen diyorum, boşuna burada duruyorsun." Aklına kelimelerin hepsini kazımak istercesine neredeyse bağırarak söylediklerim karşısında yüzünde mimik oynamamıştı.
Aradan beş veya on saniye geçti geçmemişti ve o, "Öylece dikileceğimi kim söyledi? Ben yemek yemek için geldim." Diye konuştu beni deli etmeye çalışarak.
"Bu ev eminim büyüktür, başka yerlerde de yemeğini yiyebilirsin." Tavırları karşısında çok fazla tepki göstermememin onun egosunu tatmin etmeyeceğini kendime hatırlatarak konuşmuştum.
Önündeki adam beş katın Melisa. Saldıracaksan yani, haberin olsun diye.
"Ev benim, istediğim yerde yerim." Devam ediyordu, sınıyordu.
"Lütfen odadan defolup gider misin?" Gözlerimi sakin olmak istercesine kapatıp açtıktan sonra onun masanın üstünde bulunan tepsimin yanına kendi tepsisini koymuşken bulmuştum.
Bu adam, gerçekten insan mi Melisa?
Emin değildim. Yaptığı hareket karşısında bozguna uğrasamda en sonunda sert adımlard
