ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့

chapter 55

သို့သော် သူက နတ်ဆိုးမဟုတ်ကြောင်း ရွှီလော့ယန်ကို ဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲဆိုတာကိုမူ လုံးဝမသိတော့ချေ။

သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ဘာလို့ ဒီလောက်ဆိုးနေတယ်ဆိုတာ၊ သူ့မျက်လုံးတွေက ဘာကြောင့်ပြာနေတယ်ဆိုတာ၊ နှင်းဆီနီတွေကို ဘာကြောင့်မုန်းရတာလဲဆိုတာတွေကို သူဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲ။ ပြီးတော့သူ့မိသားစုကဘယ်လိုဆိုတာကိုရောပဲ။

ထိုပို့စ်တွေကို ကြည့်ပြီးတဲ့နောက်မှာ ချိုချို ချဥ်ချဥ်အရသာရှိတဲ့အသ်ီးကို ရလိုက်သလိုခံစားလိုက်ရပြီး ယင်းရနံ့လေးကိုရရုံဖြင့် ထာ၀ရအသက်ရှင်နိုင်သွားသလိုပင်။ သူ့ကို ရွှီလော့ယန်က အမည်မသိနတ်ဆိုးတစ်ဦးလို့ပဲသိထားပြီး နားလည်မှုလွဲသွားအောင် လုပ်ခြင်းက သူဘယ်လောက် ဥာဏ်များပြီးအတွင်းစိတ်မည်းနက်နေသလဲဆိုတာ သိစေတာထက် ပိုကောင်းမည်ဟု သူ့ကိုယ်သူ တွေးတောလိုက်သည်။

ရွှီလော့ယန်က ချီချန်အန်းရဲ့ မျက်လုံးတွေရှေ့ လက်ကိုဝေ့ယမ်းလိုက်ပြီး စိုးရိမ်နေတဲ့လေသံဖြင့် " ချန်အန်း၊ မင်း ခဏလောက်အိပ်သင့်တယ်၊ မင်းကြည့်ရတာ တော်တော်ကိုပင်ပန်းနေပုံပေါက်နေတယ်"

ချီချန်အန်းကသူ့အာရုံကို ပြန်စုစည်းလိုက်ပြီး "ဟုတ်ပါပြီ၊ မင်းရော နည်းနည်းလောက်အနားယူဦးလေ။"

"ကျွန်တော်လဲ မင်းနဲ့အတူတူ တစ်ရေးတစ်မောထပ်အိပ်မယ်လေ"

ရွှီလော့ယန်ရဲ့ မျက်ခုံးများ ကော့တက်လာပြီး ယင်းခဏမှာ သူ့မျက်ခွံပေါ်ကိုသက်ဆင်းခဲ့တဲ့ အနမ်းကို သတိရသွားပြီး နားရွက်ထိပ်များက အနည်းငယ်နီလာကာ "မင်း-" ဟူသော စကားတစ်လုံးကိုသာပြောနိုင်ပြီး ဆက်မပြောနိုင်တော့သဖြင့် ရွှီလော့ယန် စောင်အောက်သို့တစ်ဖန်ပြန်လှိမ့်ဝင်လိုက်၏။

သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်က ပြန်တက်လာတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရချိန်မှာတော့ သူကစကားကိုအမြန်ဆက်လိုက်သည်။

"ဘာမှမဟုတ်ဘူး မေ့လိုက်ပြီး အိပ်တော့"

မင်းနိုးလာတဲ့အချိန်ကျမှ ငါအိပ်နေတဲ့အချိန်မှာ မင်းဘာလို့ တိတ်တိတ်လေးနမ်းရတာလဲ ဆိုတာကိုမေးရမယ်။