Εξομολογήσεις

Άρωμα

Τέσσερις παρά είκοσι. Ξημερώματα.

Ένα ακόμη βράδυ που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ίσως επειδή είναι διαφορετικές οι τελευταίες νύχτες. Καιρό είχα να νιώσω την παρουσία της μοναξιάς τόσο κοντά μου. Σχεδόν με αγγίζει και αυτό καίει την ψυχή μου. Η φωνή μέσα στο κεφάλι μου αντιδράει φωνάζοντας και κλαίγοντας. Βρίζει. Βρίζει τους πάντες και τα πάντα...εκτός από εσένα. ΕΣΕΝΑ . Που κουβαλάς κάθε ευθύνη της μοναξιάς και της παράνοιας που εμφανίστηκαν στο μονοπάτι μου. ΕΣΥ που ξεφλούδισες κάθε κομμάτι της καρδιάς μου και τα έθαψες στο κρύο χώμα του τέλους μας δειλά, σαν μικρό παιδί που προσπαθεί να κρύψει την ζημιά που έκανε καταστρέφοντας κάθε απτό στοιχείο. Ωστόσο εγώ στεκόμενη μπροστά σε έναν καθρέφτη μπορούσα να δω τα πάντα..και τα επέτρεψα όλα εν γνώση μου. Ήξερα που θα κατέληγε το δικό μας παραμύθι. Όχι μπροστά από ένα κάστρο με έναν τεράστιο κήπο όπου θα ανταλλάσσαμε βέρες...Βασικά...αυτό ονειρευόμουν. Όντως το δικό μας παραμύθι να είχε τέλος παραμυθιού. Τουλάχιστον εσύ εκεί κατέληξες. Να δίνεις όρκους με ένα πρόσωπο που δεν μου μοιάζει..Με ένα πρόσωπο που δεν έχει το δικό μου χαμόγελο..ούτε τα δικά μου μάτια τα οποία λάμπουν όταν σε κοιτώ..Εσύ με την δικιά σου επιλογή και εγώ με τις δικές μου. Το τζιν και την φίλη μοναξιά η οποία με ακούει να βρίζω εμένα. Χάνομαι και το μυαλό μου τριγυρνάει σε αναπάντητα ερωτήματα απο στιγμές του παρελθόντος για τις οποίες με βρίζω. Ίσως αν έκανα πίσω να μην σε έχανα. Ίσως αν δεν ήμουν τόσο ευαίσθητη να ήμουν η γυναίκα που θα επέλεγες. Ίσως αν έκανα πίσω δεν θα με παρατούσες. Που έφταιξα; Ποιο ήταν το λάθος μου ; Ψάχνω να πιαστώ από κάπου λες και έχει νόημα πλέον. Να απαντήσω σε ερωτήσεις που δημιουργώ η ίδια μήπως και βρω κάτι που ήμουν σωστή στα δικά σου μάτια ..που ήμουν αρεστή στα δικά σου θέλω. Τίποτα. Κανένα φως το οποίο με οδηγεί στο να αναρωτιέμαι τι με τρομάζει περισσότερο:  ότι όλα τα χρώματα μου φαίνονται ψυχρά ή ότι θα πρέπει να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να συνεχίσω να περπατάω στο μονοπάτι μου χωρίς εσένα ;

Πέντε παρά δέκα.

Τι έμεινε; Μισό παγάκι στο ποτήρι και μια γουλιά.

Αυτή η γλυκιά η μέθη..πέρα από αναμνήσεις επαναφέρει και μυρωδιές. Να τη. Αυτή η νότα μαλακτικού  και ακριβού αρώματος ταυτόχρονα. Τώρα είσαι μαζί μου. Και τώρα μπορώ να κοιμηθώ. Για ακόμα ένα βράδυ κατάφερα να σε βρω.

Καληνύχτα.