အထိတွေ့ကို ရတုဦးနှောက်ကလက်မခံပေမဲ့ အသွေးသားတွေက လက်ခံလာသည်။ လေးနှစ်လုံးမောင့်ကြောင့် နာကျင်ခဲ့ရတာတွေကို ဒါနဲ့ခွင့်လွှတ်လို့ရပါ့မလားမောင်ရယ်။ မောင်သာအဲ့နေ့ကလာခဲ့ရင် ကိုယ်လဲဒီလိုတွေဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး။
"ဟင့်အာ့!"
အနောက်ပေါက်လေးထဲ လက်တစ်ချောင်းထဲ့လိုက်တော့ ရတုမနေတတ်စွာ ငြီးသံပိစိလေးထွက်လာသည်။ လေးနှစ်တောင်ဝေးခဲ့တာ အသွေးသားက ဆာလောင်နေကောပေါ့...။
"ဟင့်!! တော်...ဧဩက် တော်တော့လို့ ထပ်ပြီး ပီးတော့မယ် ဟင့်!"
"မောင်လို့ခေါ်ပေးပါဗျာ အရမ်းလွမ်းနေခဲ့လို့ "
ရတုလည်ပင်းလေးကိုရမက်ထန်စွာနမ်းရှိုက်ပြီး အနောက်ပေါက်လေးကိုလဲ ခတ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားပေးလာ၏။
"ဟင်းဟင်း....အာ့~ "
"မောင်လို့ခေါ်ပေး"
"ဟင့်! မ...မောင်..."
"အာရှီး! မောင်မရတော့ဘူးသဲလေးကို စုပ်ပြတ်သတ်အောင်လိုးတော့မယ်"
ပေါင်ပေါ်က ကိုယ်လေးကို အိပ်ယာပေါ်ပြန်ချပြီး ဩဆက်မိမိခန္ဓာကိုယ်က အကျီကိုဆွဲချွတ်ပြီး အ၀တ်လပ်နေတဲ့ ရတုကိုလေးကို ဖက်ကာ သူ့အကောင်ကြီးကို စတင်သွင်းလာ၏။
"မောင့်! ခန"
"ဘာဖစ်လို့လဲ သဲလေးရဲ့"
"ဖြေးဖြေးနော်..."
အရညလှဲ့နတေဲ့မကှှ၀နှး၀ိုငှး၀ိုငှးလေးနဲ့တောငှးဆိုလာတဲ့ ချစ်ရသူလေးကို ဩဆက် ကြမ်းတမ်းချင်ပေမဲ့ ဆန္ဒကိုသိက္ခာနဲ့ထိန်းကာ
"ပြွတ်စ်! မောင် မကြမ်းပါဘူး မိန်းမိန်းရာ"
ထိုနောက် ဩဆက်ညီတော်ငယ်အား ရတုရဲ့နောက်ပေါက်လေးထဲသို့၀င်ရောက်လာပြီး စတင် လှုပ်ရှားလာ၏။
"အာ့ အာ့အာ့"
"အာရှီး ကြပ်နေတာဘဲ ကောင်းလိုက်တာ"
"အင်းမောင့်! ဟာ့အင့်"
အချက်ရေ ခပ်စိပ်စိပ်ဖြစ်လာတော့ တန်ပြန်အသံများက ကြားနေရ၏။
"မောင့်! အသံကျယ်နေပြီ အာ့ ဟင်း"
"ကျစ်!ဒီအရသာမခံစားရတာ လေးနှစ်ကျော်ပီ ကောင်းလိုက်တာ မိန်းမိန်းရာ"
