Captivating Chaos

CHAPTER 8

SANCIA'S POV:

Hinila niya ako pababa sa hagdan hanggang sa makarating na kami sa likod ng eskwelahan, which is yung may garden.

I can't help but stare at this man infront of me, I miss him.

His eye's are sharp and his eyebrow narrowed, almost meeting each other but that didn't even reduces his handsomeness.

Napatawa ako sa sarili, akala ko kasi wala na.

Meron pa pala, I still likes him. Ofcoures duh hindi naman agad-agad mawawala iyon noh, malala pa kaya ako sa malala magka gusto sa tao, at aware ako doon.

"What's funny?" Kunot-noo niyang tanong nang mapansin ang mahina ko'ng pagtawa. Umiling ako.

"Nothing, why did you brought me here?" Pag-iiba ko agad sa usapan at nag-iwas ng tingin ng mapansing nakatitig siya sa akin, sa mukha ko.

Kyahh! Hindi ako kinikilig noh shuta kaba.

"Oh right!" Biglang ani niya at napasabunot pa sa buhok niya na parang may malaking problema. Napakunot-noo ako sa inasta niya at magtatanong na sana ng maunahan niya akong magsalita.

"Listen, Sancia." Napahilamos siya ng mukha at parang natataranta na natatae.

Ibig ko'ng matawa sa inaasta niya pero pinigilan ko kasi baka maging dahilan pa iyon para kainisan niya ako ang cute niya kaya ngayon at ayokong sirain ang view.

At kailan ka pa naging marupok, SANCIA?!.

"I-I..I'm sorry!" Seryosong aniya at tumingin sa akin, hindi ko alam ang sasabihin kaya pinanatili ko'ng tikom ang aking bibig.

"What now? You will just stand there not saying anything?" He ask but not really in irritated tone, siguro ay nakasanayan niya lang talagang maging straightforward sa mga gusto niyang sabihin o itanong.

"Huh? Sorry? Para saan?" Taka ko'ng tanong.

"For what I did, I rejected you in a rude way" he said then comb his hair through his veiny hand.

Napalunok ako ng makita ang ginawa niyang iyon, sht ang hot niya doon, idagdag mo pa ang mahaba at mauugat niyang kamay.

Di'ko namalayang napatagal pala ang titig ko sa buhok niya kaya naman tumikhim siya upang makuha ang atensyon ko, sana lang ay di niya ma sense na ang tinitignan ko talaga ay yung kamay niya huhu pag nagkataon talaga naku lupa, lamunin mo na ako please inaalalay ko na ang aking buhay, pangarap, pagsisikap sa bansang pilipinas—Ano daw?!.

Pero feel ko talaga ang manyak ko ngayon.

"Uhm apology accepted, you're forgiven" sagot ko sa kaniya at napahawak sa batok, animosity may masakit doon.

Lihim akong sumulyap sa kaniya at napatanga ako ng makitang nakatulala lang siya sa akin. Ano ba ang problems nito ni crush?.

Sinubukan ko'ng itaas ang kamay at hinarap sa mismong mukha niya upang magbalik siya sa reyalidad, feel ko kasing nasa ibang dimensyon na siya ng world eh.

"Ugh why am i even doing this?!" Bigla niyang tanong sa akin, ay hindi more on sa sarili niya iyon itinatanong.

"Nevermind, you should go back into your room" saad niya ng hindi tumitingin sa akin.

"But—how about you?" Lakas loob ko'ng tanong.

Hala, ganon na ba kainit dito sa pilipinas? Kawawa naman ang maputi at makinis niyang kutis pumupula na.

"Don't mind me, you should go" parang nagpipigil niyang sabi. Pansin ko rin ang pamumula ng mukha niya.

What the? Anong problema niya? Akala ko ba okay na ulit kami? Gulo talaga ng lalaking to.