GECENİN SIRLARI

Sır

"Kuş kafeste kaldıkça başkasının kontrolü altındadır. Kuş kafesi kırıldığında ya da kafesten kaçtığında, kontrol edeceğin kuş çoktan uçmuştur. Söylesene daha ne kadar devam edeceksin uçacağını bildiğin kuşu himayen altında tutmaya?

İçimdeki korku ve adrenalin durduramıyordum, panik olmuştum. Ne yapacağımı bilmiyordum kapı yavaşça açıldı hızlı bir hareketle açılmasını fırsat bilerek acele ile kendimi odadan dışarı atmaya çalıştım. Bir çift kol beni belimden yakaladığı gibi beni kendi ile beraber odaya doğru hızla çekti. Kafamda sanki bu anı daha önce yaşamış gibi hissettim. Banyoda yaşadığım olay gözlerimin önünden Bir film şeridi gibi hızla geçti.  Karşımdaki adamı hızla itip karın boşluğuna tekme savurdum. Attığım tekme ilk defa boşa gitti ve bacağımı tutup kendine çektiğinde kendimi çift kişilik bir yatağın üzerinde  buldum. Üzerimde kendi kıyafetlerim olmayan pijamalar giydirilmişti. Korku dolu gözlerle neye uğradığımı şaşırarak ayağa kalktım. Kaçmaya o kadar odaklanmıştım ki üzerimin değiştirildiğini, odadaki bavulları ve ihtiyacım olan her şeyin burada olduğunu idrak ettim. Bu adam kimdi böyle? Her şeyim buradaydı neler oluyordu? Aklımı yetirmek üzereydim. Ayağa yeniden kalkacağım anda ani hareketimle başım dönse de belli etmedim. Gerçekten çok açtım. Ne zamandır uyuyordum? Buraya nasıl gelmiştim. Karşımdaki adama bakacak olursak onu alt etmem biraz zor görünüyordu. Ve bunu yapmak için gerçekten aç ve bitkindim. Ne zamandır uyuyordum ve yemek yememiştim kestiremiyordum. Masanın üzerinde yüksek ihtimalle benim için hazırlanmış olan yemek tepsisine göz gezdirdim. Ve karşımdaki adamı hiçe saydım. Tabağın içindeki sandviçe uzanıp elime aldım ardından hiç beklemeden büyük ıssırıklarla yemeye başladım. Ben yemeğime yerken o da konuşmaya başladı. "Bak Sahra konuşmayı denedim fırsat vermedin, kaçmaya kalktın. Odaya getirdim, sana biraz zaman verdim ardından sana yemek getirdim ve uyandığın gibi bana saldırdın. Şimdi seninle son kez medeni bir şekilde konuşacağım ve gerisine karışmayacağım. Ama baştan uyarayım ben izin vermediğim sürece bu evi bırak bu odanın dışına bile çıkamazsın. Tamam belli ki birkaç teknik biliyorsun ama bunu en fazla üç bilemedin beş kişiye karşı kullanabilirsin altıncı kişi seni tam zamanında yakalamak için orada olacak kendini yorduğunla kalırsın." Gerçekten bu herif kaçık kafayı kırmış cidden tedaviye ihtiyacı var ama bu tedaviyi yapan kişinin ben olmak istediğimden emin değilim. İçimdeki ses 'Başka şansın var mı gerizekalı!' Diyerek beni azarlaması ile kendime geldiğimde ondan biraz zaman isteyerek bana düşünme fırsatı vermesini istemekten başka şansım yoktu.
"Bana biraz zaman vermelisin... Düşünmeliyim anlıyor musun sence bu yaşadıklarım çok normalmiş gibi bir de beni tehdit ediyorsun!"
Sesim biraz yüksek çıkmıştı ama yüzünde mimik oynamadan sadece güldü. Hatta o kadar fazla güldü ki delirdiğine emin olmak üzereydim. Ben sadece psikologtum bu vaka beni aşıyordu. Acil olarak psikiyatri tedavisine başlanmalı, ilaç kullanmalıydı. Beni kaçırıp buraya hapsetmesini saymıyorum bile! Tanrım ben ne yapacaktım. Elimi şakaklarımın üzerine koyarak birkaç kez ovuşturduktan sonra onunla göz teması kurarak konuşmaya başladım.
"Seni tedavi etmekten başka şansım yok değil mi?" Ağır bir şekilde kafasını yukarı ve aşağı salladı. Pekala madem istediği tedavi verelim bakalım isteklerime dayanabilecek mi?
"İsteklerimi yerine getireceksen eğer seni tedavi ederim hastam olarak görüşme sağlarız ama ofise geri döne-" lafımı bölerek
"Ofise dönemezsin. Çok tehlikeli seni uzun zamandır izlemesem can güvenliğin bile yoktu. Kafana bir kurşun yeme ihtimalin %90 iken ve seni takip eden 4 arabanın farkında bile değilken seni bu evin dışına çıkaramam. Vefa amca yani baban da böyle isterdi." Ne? Bir dakika.. Babamın ismini nereden biliyordu bu adam.
"Ya sen kimsin artık açıklayacak mısın? Babamı nereden tanıyorsun."
"Bu biraz uzun hikaye..."
"Bilmek istiyorum!" Diye bağırdım.