Ο Αντρέι κρέμασε το κεφάλι του και άρχισε να παλεύει για να μπορέσει να πάρει ανάσα. Μα πως να μπορούσε; Αφού εκείνη ήταν η αναπνοή του.
«Αντρέα; Αντρέα μου; Ανοίχτε!» εμφανίστηκε ο Κανέλλος και ο Κοσμάς.
Ξεχύθηκε έξω και κοντοσταθηκε όταν την άκουσε να φωνάζει άλλη μια φορά.
«Θεοφανώ! Θεοφανώ μου!»
Και τότε ακούστηκε για πρώτη φορά. Ένα κλάμα μωρού, μια μελωδία στα αυτιά του, ένα λυρικό άσμα ολόκληρο.
Συνέχισε να τρέχει τότε μαζί με τους άλλους να βρει το μπουντρούμι και μέσα του ένα χάος σκέτο με τη Θεοφανώ να αγκομαχά και τη Μεταξία να κρατά στην αγκάλη της την κάπα της Θεοφανώς τυλιγμένη. Γυρισε και τον κοίταξε.
«Τουφέκι είναι.» του είπε τεντώνοντας τα χέρια της.
Ο Αντρέι προσεκτικά κράτησε το μωρό και μπουσούλησε προς την Θεοφανώ. Είχε τα μάτια της κλειστά, μπορεί και να 'βλέπε όνειρα μακρινά μα όχι όσο όμορφα όσο εκείνος ο κόσμος που μόλις είχε εκείνη δημιουργήσει για εκείνους.
«Πήγαινε βρες τον Τζανή και φύγε απ'αυτόν την Πύργο, Μεταξία.» είπε από πίσω του ο Κανέλλος, μα γιατί να τον νοιάξει τούτο όταν είδε τα μάτια της ξανά ανοιχτά, όμορφα, αγνά.
«Θεοφανώ μου.» της ψιθύρισε ο Αντρέι. «Θεοφανώ μου, είσαι εδώ. Είναι εδώ.»
Εκείνη απλά του χαμογέλασε. Και να, όλος ο κόσμος υπήρχε ξανά.
«Κόρη ήθελες.» μουρμούρισε.
«Τι είπες καρδιά μου;» έσκυψε λίγο μπροστά.
«Κόρη ήθελες να κάνουμε.» επανέλαβε.
Δεν είχε χαμογελάσει πιο πλατιά σ'ολάκερη τη ζωή του. Θεωρούσε πως δεν ήταν δυνατόν τα άμαθα χείλη του να τεντώσουν τόσο.
Ο Κανέλλος πήγε δίπλα στην Θεοφανώ και έκλεψε μια μάτια από τον διάδοχο με δάκρυα να πλημμυρίζουν την όραση του. Τέντωσε το χέρι του και κράτησε της ανιψιάς του, 'κείνο που έτρεμε από την ταλαιπώρια την οδύνη και την ξαφνική ευτυχία.
«Να 'ναι η οικογένεια σας γερή, κόρη μου.» της είπε.
«Θείε, αν μας προστατεύεις εσύ, θα είναι.» του απάντησε.
Ο Κανέλλος έβγαλε μια πνιχτή ανάσα και πέρασε το χέρι του από τα μάτια του να σκουπίσει την υγρασία που είχε μαζευτεί. «Ίδιος ο Αντρέας είναι πανάθεμά τον. Λες και τούτος να μην γελάει στάλα;»
Part 14
Start from the beginning
