Με το που άνοιξαν τα ματόκλαδα της, τον συλλογιστηκε. Το άγγιγμα του στη μέση της, τον τρόπο που την τραβούσε όλο και πιο κοντά του, το φιλί του. Γεύτηκε κρασί και καπνό. Νόστιμος. Όμορφος. Ο,τι δεν ήξερε πως μπορούσε να ονειρεύεται.
Ήταν τρέλα, μεγάλη αποκοτιά και μόνο που τον είχε αφήσει. Ενας διάδοχος, πρώτος της σειριας του καπετάνιος και ένα δουλικο.
«Παναγιά μου...» ξεφύσησε
«Μόνη σου μιλάς;» την ρώτησε η Μορφούλα καθώς πήγαιναν στην σάλα.
«Δεν είπα τίποτα.» απάντησε η Θεοφανώ και μπήκε στην τραπεζαρία μαζί της.
«Φύγε 'συ από δω!» είπε η Μεταξία αγριεμένα όταν η Θεοφανώ πήγε να της ρίξει κι άλλο κρασί στο ποτήρι της.
Η Θεοφανώ έκανε βήματα πίσω και χαμήλωσε το κεφάλι.
«Μεταξία!»
«Άντρα μου;» του απάντησε περιπαικτικά.
«Θεοφανώ, πήγαινε σε παρακαλώ στο μαγεριό, τα καταφέρνει η Μορφούλα.» της είπε ο Μιχαήλ, καταλαβαίνοντας τον πλήρη εκνευρισμό της Μεταξίας.
Η Θεοφανώ έσκυψε μπροστά και τα μάτια της σηκώθηκαν σαν από μόνα τους να βρουν τον Αντρέι. Της φάνηκε απρόοπτο που την κοιτούσε ήδη πίσω.
Στις σκέψεις της τριγύριζε η άθλια πιθανότητα να είχε γίνει συγκρια με το στανιό και ποσό χειρότερα θα ήταν τα πράγματα. Ήδη με την υπόνοια του Μάρκου όλα είχαν καταστραφεί, όλοι κάπως το είχαν μάθει και την κοιτούσαν στραβά. Είχε γιομισει κατάρες και λόγια άσχημα προς αυτήν χωρίς να κάνει τίποτα, να δεχτεί τίποτα.
Στιγμιαία φοβήθηκε. Άρχισε να τρέμει λες και η παχνη της υγρασίας είχε τρυπώσει στα κόκαλα της.
Ένας χτύπος την έβγαλε από 'κείνες τις γεμάτη ασχήμια σκέψεις.
«Τσαντούλα;»
«Ο Αντρέι είμαι.» άκουσε μες την ησυχία.
Μεμιας σηκώθηκε από το κρεβάτι και έφτασε το σάλι της.
Την περίμενε υπομονετικά απ'έξω από την πόρτα της και μόλις την είδε —χαμογέλασε. Τόσο όμορφα, τόσο αγνά.
Η Θεοφανώ έκανε στα πλάγια αφήνοντας τον να περάσει και έκλεισε ξανά τη βαριά πόρτα.
«Με χρειάζεσαι κάτι-» δεν πρόλαβε καν να ρωτήσει αφού ο Αντρέι μίλησε πάνω της.
«Συγγνώμη για χθες.» της είπε. «Έπρεπε να κρατηθώ.» και τότε ένιωσε τα πόδια της να κόβονται.
