samengesteld

hoofdstuk 31

"Niets om me voor te bedanken. Ik ben niet echt zeker of Milo het helemaal begreep, hij heeft nog nooit echt iets meegemaakt dat met de dood te maken heeft, Koen eigenlijk ook niet. Ik... dacht gewoon dat het zinvol was om ze de waarheid te vertellen," brengt de andere man over, even pauzerend voordat hij doorgaat met vragen, "hoe gaat het met jou?" Raoul aarzelt. "Nou, ik ben oké," hoort hij Rob beginnen met iets te zeggen en hij haast zich om gerust te stellen. "Echt, Rob, ik probeer het niet te verbergen of zoiets. Ik heb gerouwd om Anna... maanden nadat ze ging, en ik heb hard gerouwd. Nu zijn het gewoon... steekjes, denk ik? Soms uit het niets. Zoals iets me aan haar doet denken en het doet een tijdje pijn maar het gaat voorbij. Ik erken het en ik zit ermee en het gaat voorbij. Het is Mat waar ik me zorgen over maak."

"Ik weet het," mompelt Rob. "Ik weet dat je dat doet, schat. Ik kan me niet eens voorstellen wat het met een kind doet, zijn moeder verliezen op die leeftijd. En ik weet dat we hier al overheen zijn geweest, over hoe ik nooit gezien wil worden als een vervanging voor haar—"

"Ik weet het, het is oké," zegt Raoul snel, maar de andere man gaat toch door, zijn stem eerlijk en zacht.

"Ik wil gewoon dat hij het weet, dat jullie het allebei weten, dat je haar kunt missen en van haar kunt houden zoals je altijd hebt gedaan. Ik weet dat het niet betekent dat je minder van mij houdt, Roel, dus als je verdrietig wilt zijn, wees dan verdomme verdrietig. Probeer het niet voor mijn bestwil te verbergen. God weet dat jullie tweeën harten hebben die groot genoeg zijn voor een miljard."

Hij glimlacht zachtjes bij dat idee, haalt diep adem en schudt zijn hoofd. "Ik hou echt van je," mompelt hij, voordat hij zucht, naar het marmeren aanrechtblad kijkt terwijl zijn vrije hand zachte patronen over het gladde oppervlak tekent. "Ik meen het wel. Het is een ander soort pijn voor mij, weet je? Ik hield van Anna, ik hou van haar. Ze was de beste vriendin die ik ooit heb gehad, we kenden elkaar al toen we nog kinderen waren, maar... Mat, hij heeft zijn moeder verloren, Rob, en dat is iets dat nooit weg zal gaan. Het zal hem nooit verlaten, en dat maakt me bang omdat hij zo kwetsbaar is maar zo verdomd goed is in het verbergen ervan dat mensen het geneigd zijn te vergeten. Ik wil niet dat hij weer breekt."

En god, hij kan zich niets ergers voorstellen dan dat hij die angst, die hartverscheurende pijn, opnieuw onder ogen moet zien. Het bonzen op de slaapkamerdeur, het roepen om een ambulance en zijn vingers in de keel van zijn twaalfjarige moeten duwen tot hij een fles pillen overgeeft, de wachtkamer en de piepende machines die daarna kwamen; dat zijn de dingen die zijn ergste nachtmerries vullen. Niet de politieagent die aan de deur klopt om hem over het ongeluk van Anna te vertellen. Niet haar begrafenis. Bijna zijn zoon verliezen, dat is wat hem het meest bang maakt.

Er is geen manier waarop hij dat nog een keer kan doen, en hij weet dat hij er te veel over nadenkt omdat het maar één dag is, het is maar één dag waarop de jongen zijn verdriet laat zien en Raoul kan dat niet eens aan.

"Hij zal dat niet, Roel. We kijken allemaal naar hem uit, je kent de tekenen beter dan wie dan ook, zelfs als je wenste van niet," verzekert Rob hem in de zachtste van tonen. "Je hebt het zelf gezegd, hij rouwt om zijn moeder op de herdenkingsdag van haar dood. Elke andere jongen zou vandaag hetzelfde zijn. Hij breekt niet, hij rouwt gewoon. Zit gewoon bij hem en laat hem rouwen."

Raoul snuift, knikt en slikt de brok in zijn keel weg. Hij klempt de telefoon tussen zijn schouder en zijn oor voor een seconde om beide handen vrij te maken zodat hij zijn ogen kan afvegen tot zijn zicht niet meer door tranen wordt vertroebeld.

"Ik weet het. Ik weet het, je hebt gelijk, ik weet het. Maar ik haat het om hem iets anders dan gelukkig te zien, het beangstigt me. De gedachte dat hij weer wegzakt. Het maakt me het meest waardeloze ouder die er is omdat ik hem niet eens verdrietig kan laten zijn voor één dag zonder in paniek te raken. Hij zou verdrietig moeten kunnen zijn zonder zich zorgen te maken dat hij me teleurstelt," mompelt hij, met snelle opeenvolging knipperend om verdere tranen op afstand te houden.