Ξεχασμένες Αναμνήσεις

Μέρος (Ι): Όλα όσα είχα ξεχάσει (10 μέρες πριν)

10 μέρες πριν…

Παρελθόν. Ευτυχία. Έχετε προσέξει ποτέ το πόσο πολύ μας απασχολούν αυτά τα πράγματα στην καθημερινότητα; Σαν ξυπνάμε, σαν προχωράμε στον δρόμο, σαν βαδίζουμε στα μονοπάτια που μας ανοίγονται, σαν δουλεύουμε, σαν παρατηρούμε τον κόσμο, δεν μπορεί να μην περάσει από το μυαλό μας έστω και για μια φορά το πόσο ευτυχισμένοι φαινόμασταν σε εκείνη την περίοδο της ζωής μας. Τόσο πολύ νοσταλγούμε το τότε, τότε που έλαμπαν τα μάτια μας από ευτυχία και όταν πλέον αυτές οι μέρες φαντάζουν με όνειρο, καταλήγουμε να νιώθουμε κενό, για τις μέρες που αφήσαμε πίσω και για τις μέρες που έπονται στη συνέχεια, γεμάτες με γκρίζους ουρανούς και μια ψύχρα, χαραγμένη στην καρδιά. Σαν το κρύο αεράκι που φυσάει, το χειμώνα. Και δεν φταίει το γεγονός πως πλησιάζουν Χριστούγεννα, για να νοσταλγήσουμε όσα ποτέ μας δεν προλάβαμε να έχουμε, όσα μας πήρε το καλοκαίρι που πέρασε και όσα χάθηκαν μέσα από τα χέρια μας μέσα σε μια στιγμή. Εσύ άραγε, για ποιο πράγμα νοσταλγείς; Ποιο πράγμα από το παρελθόν, σου λείπει περισσότερο; Τι θα ήθελες να ξαναζήσεις; Σε ποια ανάμνηση θα ήθελες να χαθείς για λίγο και για ποια, θα σταματούσες τον χρόνο; Πάντως, υπάρχουν και αναμνήσεις που θα πρέπει να παραμένουν χωμένες και κλειδωμένες στα συρτάρια, για το καλό του εαυτού μας και της ψυχικής μας υγείας. Ξεχασμένες αναμνήσεις. Ξεχασμένες από τον καιρό, από τα χρόνια, που μοιάζουν σαν από σκηνή ταινίας ή ονείρου που ποτέ μας δεν πρόκειται να θυμηθούμε, με το που ξυπνήσουμε. Λέξεις και πράξεις. Τι μας πονάει περισσότερο, στους ανθρώπους; Η συμπεριφορά τους όταν φτάσει το τέλος, ή η ανάμνηση τους; Αναμνήσεις. Εσύ τι θα ήθελες να ξεχάσεις και τι θυμάσαι, πεντακάθαρα; Τι αναζητάς και για ποιον λόγο σταμάτησες να φέρνεις στο μυαλό σου ανθρώπους; Άλλαξες πράγματι ή οι καταστάσεις σε άλλαξαν, μην αφήνοντας σου κι άλλη επιλογή; Ο πραγματικός σου εαυτός, κρύβει κάτι από την παλιά εκδοχή του, ή έχει εξελιχθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό; Ποιος είσαι στ’ αλήθεια; Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους και πώς μπορείς να κρίνεις; Πώς μπορείς να βάλεις μία ταμπέλα για τον κάθε άνθρωπο, όταν δεν ξέρεις στην ουσία, σχεδόν τίποτα για τον ίδιο; Ποιος σε ξέρει στ’ αλήθεια; Ποιος επιδιώκει να σε μάθει και ποιος σε αφήνει, σήμερα και καθημερινά; Στην περίπτωση μας, παρ’ όλο που τα καλά τέλη μου φαίνονται πολύ ξεπερασμένα σε αυτόν τον αγώνα που έχει την τύχη να ονομάζεται ζωή, για την οποία και παλεύουμε σε καθημερινή βάση, πιστεύω πως όλοι άνθρωποι χρειάζονται ένα καλό τέλος. Όλοι αξίζουν μια καλή κατάληξη στην ζωή τους. Και αυτό το καλό τέλος δεν παύει να ισχύει τόσο για την δική μου ζωή, όσο και για την ζωή των φίλων μου.