Ayyıldızın Kaderi

23.Bölüm

YAZAR'DAN:

Marcusun eceli olmuştu ayşegül. Ölmüştü ama niye ayşegülün yaşadıkları geçmiyordu, acıları niye hala canını yakıyordu. Bilemiyordu ayşegül. Time bu hallerini, caniliğini göstermemişti ayşegül. Ayşegülün şuan tek önemsediği yiğitti. Ne kadar kurtarsada geç kalmıştı yiğite. Arkasını döndü, her zaman ki gibi ilk yiğite koştu. Adımları durmadı. Yiğit ise baygındı. Ayşegülden acılı bir feryat döküldü.

Ayşegül: Yiğit!!.

Direk yanına koştu, yanına gelmişti. Elini tuttu, ayşegül konuştu;

Ayşegül: Yiğit ben burdayım. Kalk gidelim.

Çocuk gibiydi, başını eğdi ayşegül. Bir gözyaşı döktü, yine acıları ayşegülü yaktı. Ayşegül konuştu;

Ayşegül: Yiğit sen yoksun, ben çok yanlızım. Hadi gidelim, söz senle atışmayacağım.

Yiğit ses vermedi, ayşegül yiğit'in sessizliğini sevmezdi. Çünkü en çok yiğitin sesini severdi ayşegül. Öyle de büyümüştü. Anıları aklına geldi. Ağlarken, gülümsedi.

Bensiz hiç bir yere gitme ayşegül!!.

Canımsın sen benim, insan canından vazgeçer mi?.

Sen asker olacaksın, bende asker olacağım.

Sen benim ilklerimsin kızım.

Sen ilk gözünü açtığında da ben vardım.

Piskopatcım, gözbebeğim.

Elimi tut, düşme güzelim.

Kimse olmazsa, ben varım!.

Sen yanlız değilsin!.

Benim kuzenim yapmaz!.

Ben senin arkandayım, herkes karşımda olsa bile gözbebeğim.

Sen ağlama, sen ağlayınca renkler yok oluyor!.

Migrenin var senin, herşeyi kafana takma piskopatcım!.

En çok ben seviyorum seni...

Düştün mü sen!. Neren acıyor canım benim.

Kalbimsin...

Yiğit hep ayşegülü değerli hissettirmişti. Babasından bile korumuştu. Ayşegül'e vurmasınlar diye hep kendini siper etmişti yiğit. Ayşegül yine konuştu, uyansın diye, kalksın diye;

Ayşegül: Yiğit nolur kalk. Yalvarıyorum sana. Hem sen hep demezmiydin.

Tim ayşegülü sarmalamak istediler. Turanın bile içi sızlamıştı. Demir yine ablası gibi gördüğü kişiye sarılamadı. Cihangir'in gözleri ilk defa ayşegülü çaresiz görüyordu. Kimse ayşegüle dokanamıyordu. Ayşegül konuştu;