Ayyıldızın Kaderi

8.Bölüm

"Herkesin iyi olduğu konu vardı hayatta. Benim ise, bugüne kadar en iyi olduğum konu hep " Kaybetmek"oldu..."

DEMİR'DEN:

Gözlerimin önünde Ayşegül komutanım patlamıştı. Bizim için kendinden vazgeçmişti. Biz kurtulmuştuk ama komutanım kendini kurtaramamıştı. Komutanım benim ablam gibi olmuştu. Kendimi ona yakın hissetmiştim. Time yeni gelse bile sanki önceden varmış gibiydi. Şuan helikopterdeydik. Onun başında duruyordum. Elini tutıyordum. Yanında olduğumu hissetsin diye. Ama ses vermemişti.

Savaş: Komutanımıza birşey olmaz dimi.

O kadar kısık sesle söylemişti ki zor duymuştuk.

Hasan: Olmaz koçum. Güçlü o hem arkasında kimi bıraktı ki.

Hasan abi bile korkarak söylüyordu. Şehit olacaktı mutluyduk. Ama bizi bırakmasını istemiyordum. Hiç mi şans yoktu galiba yok. Helikopter hastaneye inecekti. Hızlı gitmeye çalışıyorduk. Çok kan kaybediyordu.

********

SAVAŞ'TAN:

Hastaneye varmıştık. Çok korkuyordum. Çünkü ablam dediğim kişi can çekişiyordu. Biz ordan sağ çıkalım diye kendini bombanın içine atmıştı. Ve şuan ablamın kanı ellerimdeydi. Silah sıkarken titremeyen ellerim şuan tir tir titriyordu.

Savaş: SEDYE GETİRİN ÇABUK.

Sedye gelmişti. Hemen aldılar komutanımızı hemen götürdüler. Ameliyata aldılar. Biz naptık biliyormusunuz. Sadece bekledik. Allah kahretsin ki hiç birşey elimizden gelmiyor ve bu bizi yıpratıyordu. Timinde benden kalır bir yanı yoktu. Kız geldi aramıza girdi. Ve şuan elimizden kayıp gidiyordu. Ve biz hiçbir şey yapamıyorduk. Hemşire çıktı.

Hemşire: Acil kana ihtiyacımız var.

Berke: Kan grubu ne?

Hemşire: 0 + pozitif.

Demir: Benimki uyuyor. Ben veririm.

Hemşire: Beni takip edin.

Demir gitmişti. Biz yine bekliyorduk. Başka bir seçenek yoktu. Çisem komutanım boş boş yere bakıyordu. Çisem komutanım hep içinden ağlardı. Ve şuan içi kan ağlıyordu. Turan komutanım ise merak ediyordu. Turan komutanım duygularını hiç belli etmezdi. Cihangir komutanım ameliyathane bakıp duruyordu. Hasan abi time bakıp sonrada kanlı ellerine bakıyordu. Çünkü kendi kardeşi bildiği insana tampondan başka birşey yapamamıştı. Demir ve ben ise ayşegül komutanımı abla olarak görüyorduk. O bizim ablamızdı. Ne kadar kan bağımız olmasada. Mert ve berke birbirlerine yaslanmış düşünüyorlardı. Birden telefon çaldı. Demirden geliyordu.

Demir: Ayşegül komutanımın telefonu çalıyor.

Mert: Kim arıyor?

Demir: Yiğidim yazıyor.

Savaş: Komutanımın kuzeni bu aç telefonu.