Ξεχασμένες Αναμνήσεις

Μέρος (Ι): Όλα όσα είχα ξεχάσει (30 μέρες πριν)

30 μέρες πριν…

Ευτυχία. Χαρούμενα πρόσωπα, στολισμένα με χαμόγελα, γέλια και μπόλικες μέρες που μοιάζουν με παραμύθι για μικρά παιδιά. Κι αν το δικό μου παραμύθι είχε τίτλο, θα ονομαζόταν «Το σκοτεινό κορίτσι που πετούσε στα σύννεφα», γιατί μετά από εκείνη την θυελλώδη βραδιά με τον Πέτρο, που στην κυριολεξία πετούσαμε στα σύννεφα, νιώθω πως δεν έχω πατήσει διόλου τα πόδια μου στο έδαφος. Τελικά, μπορεί κανείς να πει πως τώρα που βρήκε λόγο για να ξυπνάει τα πρωινά αλλά και να κοιμάται με γαλήνη, τα βράδια, πως η ιστορία του θα έχει και χαρούμενο τέλος; Ή οι μπόρες καραδοκούν για άλλη μια φορά, ταράζοντας και πάλι την καθημερινότητα και βάζοντας διάφορα εμπόδια στην ζωή των πρωταγωνιστών; Πώς είναι να ζεις, στ’ αλήθεια; Πώς είναι να παλεύεις καθημερινά για να διατηρήσεις την ζωή σου και γιατί φοβάσαι πραγματικά; Πιστεύεις πως έχεις λύσει όλα σου τα προβλήματα και οδεύεις προς την ευτυχία και την ηρεμία, ή έχεις πολύ δουλειά, ακόμη; Τα έχεις βρει με τον εαυτό σου; Είσαι πραγματικά καλά; Ή απλά τον ξεγελάς με ένα προσωπείο, κρύβοντας τις πραγματικές σου σκέψεις και συναισθήματα, βολεύοντας τον πίσω από μία άθλια μάσκα; Μάσκες. Πόσοι άνθρωποι υποκρίνονται; Πόσοι άνθρωποι μένουν σιωπηλοί, ενώ θα έπρεπε να ανοίξουν το στόμα τους για να φωνάξουν πως στην πραγματικότητα δεν αντέχουν αυτή την ζωή; Γιατί πραγματικά διστάζουμε και δεν μιλάμε; Γιατί επιλέγουμε την σιωπή και γιατί οι πληγές του παρελθόντος πρέπει να μας βασανίζουν και μελλοντικά, με αυτές να γίνονται αιτία για να αποτυγχάνουμε στην ζωή μετέπειτα; Γιατί πρέπει κάποιος να φτάσει στο σημείο να θεωρεί πως όλη αυτή η ευτυχία που του δίνεται απλόχερα, δεν του αξίζει; Γιατί πρέπει τα τραύματα να μας σταματούν από το ζήσουμε; Και εμείς, γιατί τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν; Γιατί δεν ζούμε πραγματικά την ζωή που τόσο πολύ ονειρευόμασταν; Πάντως, δεν είναι κακό να κάνουμε λάθος επιλογές. Πώς θα μάθεις να περπατάς αν δεν πέσεις χίλιες φορές στο έδαφος; Πώς θα μάθεις να μιλάς, αν πρώτα δεν βγάλεις κάποιες κραυγές ή αν δεν μάθεις πρώτα να συλλαβίζεις; Έτσι και στην ζωή, πώς θα μάθεις να ζεις αν δεν επιλέξεις λάθος διαδρομές; Αν δεν κάνεις λάθη; Κανείς δεν είναι τέλειος και αυτό είναι το ωραίο, να είσαι άνθρωπος. Δεν υπάρχει λόγος να υποκρίνεσαι κάποιον που δεν είσαι, ούτε και να κάνεις πράγματα, τα οποία δεν σε εκφράζουν για να σε συμπαθήσουν οι άλλοι και για να ενταχθείς στην κοινωνία. Το μόνο που μετράει πραγματικά είναι να τα βρεις με τον εαυτό σου και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν στην συνέχεια. Μόνο να είσαι ο εαυτός σου. Μόνο να είσαι εσύ. Εσύ, ο εαυτός σου, ο όλο επιλογές, εμπειρίες και λάθη αλλά και σωστά, εαυτός σου. Ο όχι-τέλειος χαρακτήρας ενός βιβλίου, αλλά ο άνθρωπος με ουλές και ατέλειες. Ο άνθρωπος. Ο εαυτός του. Εσύ. Εμείς. Όλη η ανθρωπότητα.