Yokluğu kalbime kar yağdırıyordu. O, olmadığı zamanlarda üşüyordum.
kalbimin kapısını ansızım çalmıştı, onu seve seve buyur ettim.
Ben ona kördüğümüm, ama onun hiç bir şeyden haberi yoktu.
Yakınındayken elini bile tutamamak, ona dokunamamak yeterince zor değilmiydi?
Labirent gibisin, çıkışın yok senin. Sende kayboluyorum.
Kaç özür kırılan bir kalbi telafi ederdi? Bunun gerçekten bir telafisi varmıydı, veya olabilirmiydi?
