"ဟမ် ကျွန်တော်ဘယ်ရောက်နေတာလဲအစ်ကို"
အခုမှအိပ်ရာနိုးလာသောစိုပြည်က မင်းနေသူကိုမေးသည်၊၊
"ကိုယ်စိုပြည့်ကိုခိုးပြေးလာတာ....."
"ဗျာ!!!"
မင်းနေသူစကားကြောင့် စိုပြည်ထိတ်လန့်သွားလေသည်၊၊
"အဟင့် စိုပြည့်ကိုပြန်လွှတ်ပေး မောင်....မောင်ရော...."
မောင်ဟုအသံကြားလိုက်သည့်အခါ မင်းနေသူအံကိုကြိတ်မိသွားသည်၊၊
"မောင်ဟုတ်လား.....ဟက်!"
မင်းနေသူစိုပြည့်နားသွားကာ လက်ကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး
"ကိုယ့်အချစ်တွေမင်းမမြင်ခဲ့ဘူးစိုပြည်....ကိုယ်ဒီလောက်ချစ်ပေးခဲ့တာတောင်မှ....စိုပြည်ကမောင်ဆိုတဲ့ကောင်ကိုပဲစိတ်ထဲရှိနေခဲ့တာ မင်း....မင်းတို့အတူအိပ်တဲ့အချိန်တိုင်း မင်းကfake accနဲ့ပုံတွေပို့ပေးနေတဲ့အချိန် ကိုယ်ဘယ်လောက်ခံစားနေရမလဲဆိုတာမင်းမတွေးခဲ့ဘူး ကိုယ်ကလိုက်ပွဲဆိုတာကိုယ်သိတယ်....ပြီးတော့ ကိုယ်မင်းကိုအခုမှစတွေ့တာမဟုတ်ဘူး....clubမှာထဲက....သိပ်ကိုအံ့သြသွားလား ကိုယ်ကစာကြည့်တိုက်ဆိုလှည့်တောင်မကြည့်ခဲ့ဘူး အမြဲclubမှာပဲရှိနေခဲ့တာ ဒါမဲ့ကိုယ်ဘာလို့လိမ်ခဲ့လဲသိလား မင်းကိုချစ်လို့လေ!!!မင်းဒါတွေသိလား!!!ဟမ်!!"
မင်းနေသူခံစားချက်များပွင့်ထွက်လာကာ အကုန်ထုတ်ပြောမိတော့သည်၊၊သို့သော်ဒါတွေကကိစ္စမရှိတော့ပေ၊၊အခုချိန်မှာစိုပြည်ကသူ့လက်ထဲတွင်ရှိနေလေပြီ၊၊
"အ....အစ်ကို....အွန့်"
ပြွတ်စ်!
မင်းနေသူကြောက်လန့်၍တဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသော နှုတ်ခမ်းသားလေးအားဖိကပ်ပစ်လိုက်တော့သည်၊၊စိုပြည်သည်လည်း ရုန်းကန်လာတော့သည်၊၊
"စိုပြည့်ကိုလွှတ်ပါ အဟင့်"
စိုပြည်သည်မင်းနေသူ၏အဖုအထစ်များနှင့် ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးအားတဘုန်းဘုန်းထုသော်လည်း မင်းနေသူအတွက်ကတော့ပန်းနှင့်ပေါက်နေသလိုပင်၊၊မင်းနေသူစိုပြည့်လက်ကို လက်ထိပ်ဖြင့်ခတ်လိုက်ကာ လက်နှစ်ဖက်အားအပေါ်မြှောက်စေသည်၊၊ထို့နောက်အင်္ကျီအတွင်းသို့လက်လျှိုကာ ရင်ဘတ်ကိုပွတ်သတ်နေသည်၊၊
