Mutluluk ailenle aynı sofrada yemek yemekmiş
O tartıştığımız sofralardan ayrılınca anladım bunu
Babanın her halta kızması
Bin kat iyiymiş yokluğundan
Yalnız kalınca fark ettim
Meğer ne de kazancım varmış
Kaybetmeden bilmezmiş insan
Mesela yorgunluktan dizlerinin ağrıdığı o uyuyamadığın geceyi
Ansızın huzurlu bir sabahta mumla ararsın
Hayat işte bu küsersin, barışırsın, ayrılırsın...
Gerçekler bunlar bir gün ölebilirsin hatta
Şimdi söyle bana bu kadar kısayken ömür
Uzatmak her bir derdi yük değil mi ruhuna?
Ne acılar gördüm hastane koridorlarında
Ne pişmanlıklar işittim ıssız mezarlar başında
Yarım kalmak bir inat uğruna...
Bazı hikayelere rast geldim
Vicdanı kurumuş para uğruna
Namusunu satmış bir gecelik şehvet karşısında
Ömrünü çürütmüş kumar başında
Sevdiklerini kaybetmiş avuçları arasından
Acı mı büyütür insanı
Yoksa insan mı bahane arar büyümek için
Bilmiyorum ki
Her şeyi yazarım belki ama her şeyi bilemem ben
