GOING HOME

12

"En nu heeft er opeens niemand meer iets te zeggen." De woorden van Max snijden door de gespannen stilte in de zaal. "Voortaan moeten jullie gewoon zwijgen." Hij draait zich weer terug om naar Dan. "Jij mag voor ons uitzoeken hoe deze oefening werkt."

Ik merk dat ik niet de enige ben die gespannen naar Dan kijkt, terwijl hij nerveus op en neer schuifelt onder Max' kritische blik. Jen staart zenuwachtig naar Dan, terwijl ze nerveus op haar nagels bijt. De sfeer is gespannen, en ik voel een zenuwachtige kriebel in mijn maag terwijl ik afwacht wat er gaat gebeuren.

"Loop maar naar het begin van de eerste zwarte mat."

Dan gehoorzaamt en loopt naar de eerste zwarte mat. Ondertussen loopt Max naar het schermpje. Hij drukt op het rode knopje op het schermpje en het scherm wordt donkerblauw. Daarna verschijnen er getallen van nul tot negen. Hij tikt op de één en drukt daarna weer op het rode knopje en het scherm wordt weer zwart.

Dan's aarzelende stem doorbreekt de stilte. "En wat nu?" Zijn ogen zoekend naar antwoorden.Max kijkt hem strak aan voordat hij antwoordt. "Nee, je moet via de zwarte matten naar de overkant lopen," instrueert hij koel.Een golf van nervositeit lijkt door de groep te gaan. Mijn blik flitst nerveus heen en weer. Dit voelt aan als een valstrik. Wat is Max van plan?

Dan, aarzelend maar vastberaden, begint zijn weg over de zwarte matten. Een zucht van opluchting ontsnapt aan mijn lippen wanneer Max hem niet lijkt te volgen met zijn dreigende messen. Maar op dat moment vult een plotselinge kreun gevolgd door gegil, de zaal.

Mijn adem stokt in mijn keel wanneer ik Dan op de grond zie liggen, zijn lichaam kronkelend van pijn. Jen rent naar hem toe, maar het is te laat. Een bonkend geluid uit de muur doet me verstijven, en ik zie een reusachtige balk met een soort bokshandschoen eraan naar buiten schieten, recht op Jen af. Het lijkt allemaal in slow motion te gebeuren, maar het is te snel om in te grijpen. De balk raakt Jen met een doffe klap en keert dan genadeloos terug naar zijn schuilplaats in de muur.

Nu liggen ze daar, Dan en Jen, gewond en hulpeloos. De spanning in de zaal is voelbaar terwijl we machteloos toekijken. Plotseling komt er een verpleegster haastig binnen, haar gezicht ernstig. Achter haar aan snellen mannen met draagbedden, klaar om de gewonden weg te voeren.

Een golf van onmacht overspoelt me terwijl ik machteloos toekijk hoe Dan en Jen voorzichtig op de draagbedden worden gelegd. Hun bleke gezichten verraden pijn en verwarring. 

De verpleegster en de mannen met de draagbedden verdwijnen uit de zaal, terwijl de stilte en het gevoel van wanhoop achterblijven. We blijven achter, verloren en verward, met alleen onze gedachten om ons gezelschap te houden.

"Jullie kunnen straks maar beter terug komen, we zullen jullie nodig hebben." 

De spanning in de zaal is bijna tastbaar wanneer Max zijn laatste woorden uitspreekt, een glimlach krult om zijn lippen terwijl hij hen nakijkt. Het is alsof hij al weet wat er gaat komen.

Kevin blijft staan, zijn blik gefixeerd op de mannen die Jen en Dan wegdragen. Zijn vuisten zijn gebald, zijn spieren gespannen. Max keert terug naar zijn plekje in de hoek, de tas zorgvuldig neerleggend. Maar dan draait Kevin zich langzaam om, een storm van emoties in zijn ogen.

Zijn stappen zijn resoluut terwijl hij in de richting van Max loopt, zijn vastberadenheid voelbaar in de ruimte. Luca probeert hem tegen te houden, maar Kevin worstelt zich los.

"Je moet nu niets doms doen, Kevin," zegt Luca scherp.

Maar Kevin luistert niet. Zijn woede lijkt hem te verteren. Luca duwt hem steeds verder van Max weg. 

"Laat het, Kevin," fluister ik hem toe, terwijl ik zijn arm vasthoud om hem ook tegen te houden. Hij lijkt een beetje te kalmeren."Jongens," zegt Zora, "Max loopt al terug!"Kevin zijn emoties lijken een beetje onder controle en dus laat ik hem los.

"Oké," zegt Max, "Jullie hebben nu gezien hoe het niet moet. Hopelijk lukt het bij jullie beter." Hij kijkt ons één voor één aan. "Ga allemaal in een rij staan en loop één voor één naar de overkant, via de zwarte matten." Hij zegt hetzelfde als wat hij tegen Dan zei. Geen tips, niks extra.Hij wijst naar de eerste zwarte matten. Niemand beweegt."Waar wachten jullie op? Moet ik de messen dan toch nog gebruiken?" vraagt hij scherp.

We lopen naar de zwarte mat. Sam staat voorop, Luca staat erachter en ik volg. 

"Succes," zeg ik tegen Sam.

"Zal ik nodig hebben," zegt Sam. En ik weet dat hij het meent.

Luca geeft hem nog een schouderklopje en dan vertrekt hij. Sam loopt zo snel als hij kan. Hij weet de eerste balk te ontwijken, ongeveer ter hoogt van zijn enkels. Bij de tweede balk wordt hij geraakt in zijn been, net onder zijn knie. Hij valt om.

"Niet nu al opgeven!" zegt Max. Hij heeft hier veel plezier in.

Sam staat gelukkig weer op, zij het mankend. Een paar stappen verder wordt hij echter geraakt aan zijn hoofd en blijft hij liggen. Max maakt weer aantekeningen terwijl twee mannen Sam op een bed leggen en hem de zaal uit dragen. Wanneer ze langs mij komen, zie ik dat Sam's ogen gesloten zijn.

Luca begint ook snel te lopen en ontwijkt de eerste twee balken, die op dezelfde hoogte vliegen als bij Sam. Maar bij de derde balk draait hij zich om en wordt geraakt in zijn buik. Hij schreeuwt van de pijn.

Ik bijt op mijn lip en sluit mijn ogen kort. Laat dit alsjeblieft stoppen, smeek ik in stilte. Als ik mijn ogen weer open, zie ik Luca rustig opstaan. Maar bij de volgende balk is hij te traag en wordt hij opnieuw geraakt in zijn buik. Hij valt weer en kreunt harder. Het is hartverscheurend om te zien. Max lijkt er plezier in te hebben terwijl hij alles noteert.

"Niet opgeven, Luca!" roept Max geamuseerd.

Tot mijn verbazing kruipt Luca verder. De volgende balk vliegt net boven hem. Misschien kan hij het nog halen! Hij blijft nog even liggen voordat hij verder kruipt. Maar dan wordt hij geraakt aan zijn hoofd. Als hij was opgestaan, had hij het misschien kunnen ontwijken. Hij krimpt ineen en beweegt niet meer.

De mannen dragen ook hem weg, terwijl Max zijn notities maakt. Mijn hart bonst in mijn keel. Nu is het mijn beurt. Ik heb geen tactiek, ben niet snel en ontwijken lijkt onmogelijk.

Ik herinner me alleen dat de eerste twee balk lager zijn dan mijn knieën. Ik ren over de eerste zwarte mat, spring over de eerste balk ter hoogte van mijn enkels, struikel door de schrik en blijf staan terwijl een balk vlak voor mijn gezicht langs vliegt. Ik sta op en ren naar de volgende mat, maar word geraakt in mijn zij.

"Ben je nu al moe?" vraagt Max sarcastisch.

Zijn vraag maakt me boos. Ik probeer op te staan, maar de pijn in mijn zij houdt me tegen. Met moeite sta ik op en loop verder, maar voel de pijn weer in mijn zij.

Het is te laat. De volgende balk komt en raakt me weer in mijn zij. Ik knijp mijn ogen dicht om de tranen tegen te houden. Als ik mijn ogen weer open, lig ik nog steeds op de mat, worstelend met de pijn. Ik kan dit niet meer volhouden.