GOING HOME

6

Ik weet niet waar ze vandaan komen, maar opeens staan er vijf mannen voor ons.

"Jullie zijn al opgedeeld in vijf groepen," zegt Greg. "Dat zie je aan de kleur van je trui."

Het was me nog niet opgevallen dat de groep onderverdeeld was aan de hand van de verschillende kleuren truien. De vijf mannen die voor ons staan hebben ook verschillende kleuren truien aan.

"De mensen met een grijze trui volgen mij!" roept een man met een grijze trui aan. Hij ziet er gespierd en best eng uit en wanneer hij begint te zwaaien, kan ik net zien dat hij een tatoeage op zijn buik heeft.

Ik loop net als alle mensen met een grijze trui aan, naar hem toe. We verwijderen ons van de andere groepen.

"Oké," zegt hij," ik ben Max. En ik zal jullie de komende weken begeleiden! Ik weet dat dit allemaal nieuw voor jullie is. En dus raad ik jullie aan om goed op te letten en te doen wat er gevraagd wordt. Volg me!"

We stappen een eindje door, totdat we een aantal gebouwen zien. De omgeving straalt niet bepaald veel vrolijkheid uit. Ik zie een immens groot grijs gebouw met daarrond enkele kleinere gebouwen. We lopen het grote gebouw binnen.

Wanneer we binnen zijn, zie ik veel gangen en deuren.

We lopen een eindje door de eerste gang en dan gaan we via een dubbele deur een kamer binnen. Ik zie veel stapelbedden en helemaal van achter zie ik doeken. Waarschijnlijk zijn daar de douches en de wc's.

"Zo," zegt Max," we zijn nu in het hoofdgebouw en dit is jullie slaapzaal. Als jullie vergeten zijn welke kamer van jullie is, dan moeten jullie gewoon naast de deur kijken en dan zien jullie een cijfer. Jullie cijfer is 5, dit wilt ook zeggen dat jullie in groep 5 zitten, samen met de anderen die jullie daarnet zagen. In totaal zijn jullie met 50 in één groep. Maar dat wisten jullie al. Om het kort te houden, jullie zijn groep 5a. En jullie slapen hier dus met groep 5b, 5c, 5d en 5e. Voordat jullie gaan slapen, komen jullie hier vooraan een zak halen. Daarin zitten de basisbehoeftes in, zoals een tandenborstel. Vanavond zullen jullie nog terugkomen naar dit gebouw om in de eetzaal te eten."

We lopen het gebouw uit en wanneer we buiten zijn, staan we stil.

"We zullen eerst maar eens kennis maken," zegt Max. "Jullie mogen om de beurt jullie namen zeggen. We beginnen bij jou." Hij wijst naar mij.

Ik schraap mijn keel. "Mijn naam is Ferrah." Ik probeer zo zelfverzekerd mogelijk te klinken, maar mijn stem kan mijn angst niet helemaal verbergen.

We gaan het rijtje af. "Ik heet Maya." Het meisje slaat haar licht gezwollen ogen neer en schuift haar rood-oranje haar achter haar oor. Zij was het meisje dat daarjuist aan het huilen was.

"Ik heet Nico." De jongen naast haar ziet er ten opzichte van Maya veel zelfverzekerder uit. Ze hebben bijna dezelfde haarkleur, enkel is dat van hem wat bruiner. Hij was degene die Maya troostte.

Terwijl iedereen zijn of haar naam zegt, kijkt Max telkens op zijn blad.

"Ik heet Jen," zegt een meisje met lang, donkerbruin, golvend haar dat ze in een hoog staartje bij elkaar heeft gebonden.

"Op mijn blad staat er Jenna," zegt Max.

Het meisje zucht. "Ik wordt liever Jen genoemd."

Voordat Max nog iets kan zeggen, gaat de volgende verder. "Ik heet Zora." Dit meisje heeft een donkerbruine huidskleur dat bijna straalt in de zon. Wanneer onze blikken elkaar kruisen, glimlacht ze.

De jongen naast haar gaat verder. "Ik heet Dan." Hij heeft zijn handen in zijn zakken gestopt en staart voor zich uit.

"Ik ben Kevin," zegt een jongen met een bruine huidskleur en kort zwart haar.

"Ik ben Luca," zegt een jongen met een lichtbruine huidskleur en krulletjes in zijn bruine haar.

"Ik heet Tara."Het meisje kijkt opgewekt voor zich uit met blond haar dat tot aan haar taille komt.

"En ik heet Sam." De laatste jongen heeft kuiltjes die in zijn wangen verschijnen wanneer hij praat.

"Oké," zegt Max en hij kijkt even naar de lucht. "Het is al bijna avond en dus gaan we nu naar de refter, daar kunnen jullie zitten en eten. Daarna hebben jullie wat vrije tijd. "

Het woord vrije tijd blijft in mijn geheugen. Dit is een manier om deze plek te verkennen.

"Maar denk eraan!" gaat hij verder," wees verstandig en ga op tijd slapen. Alles wat jullie doen is op eigen risico..."

We lopen het hoofdgebouw weer binnen. Niet veel verder staat er een dubbele, lichtbruine deur. Wanneer Max de deur openklapt, hoor ik luid gepraat van veel mensen. "Hier zullen jullie voortaan eten," zegt hij. Ik zie tafels waar er allerlei groepjes mensen zitten te eten en praten. Ondertussen heeft mijn groepje zich verspreid en blijf ik alleen over. Ik ken hier niemand. Althans dat dacht ik...

"Ferrah, Ferrah!" Ik draai me om. Ik herken deze vrouwelijke stem. Het is hier zo druk en mijn groep is al weg.

Iemand tikt op mijn schouders. Ik schrik heel even, maar dan herken ik haar. Het is Grace, mijn buurmeisje!

"Jij bent hier ook." Ze klinkt een beetje verbaasd, maar geeft me meteen een knuffel.

Naar mijn weten was ik nooit erg close met iemand, behalve met Sarah mijn beste vriendin. Voor de rest herinner ik me niet meer veel over mijn vrienden. Maar ik ben toch blij dat er nog iemand is die ik ken en dus knuffel ik haar terug.

"Laten we aan die tafel gaan zitten." Grace wijst naar een tafel dat ergens in het midden staat.

Ik volg Grace en neem eerst een dienblad met een bord en bestek. We passeren langs de mensen die eten uitscheppen en er wordt op mijn bord salade geschept en wat vlees. Ik neem ook nog snel een flesje water mee en volg Grace haar snelle passen naar de tafel in het midden van de grote kantine.

Ondertussen schieten mijn ogen over de zaal. Het is lang geleden dat ik nog zo veel jonge mensen bijeen heb gezien. Ze zien er niet ongelukkig uit. Integendeel, de meesten lachen en ze praten allemaal door elkaar. Ze zijn zelfs best luidruchtig.

Wanneer we aan tafel gaan zitten, kijk ik eerst naar de mensen die er al zitten. Het is een rechthoekige tafel, waarvan de helft bezet is door andere leerlingen. Ik laat een stoel open tussen mij en de andere persoon en zet me tegenover Grâce neer. Ik weet niet waarom, maar ik begin te fluisteren.

"Weet jij wat hier allemaal gaat gebeuren?"

Grace draait haar hoofd schuin en werpt me een vage blik. "Weet jij dat niet dan?"