Part 2

174 8 0
                                    

#Unicode

Fay တစ်ယောက် ဒေါသတွေထိန်းမထားနိုင်တဲ့အထိ

"ကိုကို နင်ဟာလေ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ကျောင်းသားပဲရှိသေးတယ်ဆိုတာမေ့ပြီလား နင်ရူးနေလား ဟင် ဒီလိုမျိုးသွားတာမကောင်းဘူးဆိုတာရောသိလား"

"ဟာ ငါကရောဘာလုပ်နေလို့လဲ ပြောချင်ရာပဲဇွတ်ပြောနေတယ်"

"မဟုတ်လို့လား နင်စဥ်းစားကြည့်လေ သူများတွေမြင်ရင်ဘယ်လိုထင်သွားမလဲ"

"တော်တော့ကွာ သူ့အမေလာလို့ငါသွားပို့ပေးတာပဲရှိတာတခြားမဟုတ်တာဘာမလုပ်ခဲ့ဘူး မယုံလဲငါ့ကိုမင်းစိတ်ထင်ရာတွေနဲ့မနှိုင်းနဲ့"

"သေချာလား သူ့အမေကိုလိုက်ပို့တယ်ဆိုတာ"

"အေး"

"ပြီးရောလေ ဒါဆိုလဲ ဟဲ့ ငါကစေသနာနဲ့နော်ပြောတာ ဆရာလုပ်တယ်ထင်ရင်လဲမတတ်နိုင်ဘူး"

"သိတယ် သိတယ် ဆရာမကြီး ဒါပဲမလားကျောင်းသွားတော့မယ် "

"ငါ့ကိုမစောင့်ဘူးပေါ့လေ"

"ခါတိုင်းလဲမစောင့်ဘူးလေ စောင့်ရမှာလား"

"ကိုကိုနင်နော်"

Fay မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပစ်လိုက်မှ

"ကဲ ကဲ လာပါဗျာ ကြွပါ"

ဒီတော့မှ မချိုပြုံးလေးတစ်ချက်ပြုံးကာလိုက်ခဲ့လေသည် ညီအကိုအရင်းသာမဟုတ်ကြတာတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဂရုစိုက်တာတော့အမှန်

ကျောင်းပေါက်၀ရောက်လာတော့

"ကိုကို နင်နေ့လည်ကျရင်ငါ့ကိုပြန်လာမကြိုနဲ့တော့"

"ဘာဖြစ်လို့"

"မပြန်တော့ဘူး စာကြည့်တိုက်မှာပဲနေထားမလို့"

"အင်းပါ ဟုတ်ပြီ သွားတော့အခန်းကို"

"နင်ကရော သွားတော့လေ ဘာရပ်လုပ်နေတာ"

"ငါ့သူငယ်ချင်းကိုစောင့်ရဦးမယ်"

"ပြီးရော"

Fay သွားတော့ Henry ကျောင်းပေါက်၀ဘေးကခုံတွင်ထိုင်ပြီးစောင့်နေသည်

"Henry စောင့်ရတာကြာသွားပြီလား သားရီး"

"အေး မင်းကလဲ ဒီနေ့မလာတော့ဘူးတောင်ထင်သွားတယ်"

You've reached the end of published parts.

⏰ Last updated: Mar 23 ⏰

Add this story to your Library to get notified about new parts!

Essay🔞Where stories live. Discover now