လီချိန်ရှို့သည် ဒီလူတွေဝိုင်းဝန်းခံထားရတာနှင့် ပြောမပြတတ်သောဖိအားတစ်ခု သက်ရောက်နေသလို ခံစားရသည်။
ဆယ်နှစ်ကျော်ကြာသွားတာတောင် သူက အားနည်းအသုံးမကျဆဲဖြစ်သည်။ သူတို့ကတော့ အမြဲ အထက်ကငုံ့ကြည့်နိုင်သည်။ သူ ဒီလူတွေအပေါ် ပြောမပြတတ်သောမုန်းတီးရွံရှာမှုနှင့် ကြောက်ရွံ့မှုတွေက ယခင်နှစ်တုန်းကအတိုင်း မပြောင်းမလဲရှိနေဆဲပင်။
သူယခု သူတို့နှင့်စကားတစ်ခွန်းတောင် မပြောချင်ဘဲ လှည့်ထွက်ပြေးချင်မိသည်။
ရှောက်ချွင်က သူ၏ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်မှုကို သတိထားခံစားမိပုံမရချေ။ ထို့အပြင် အရက်တစ်ခွက်ပါ ထည့်ပေးလိုက်သေးပြီး
"ချိန်ရှို့ ကိုယ်တို့ ဒါကျောင်းနေဘက်တွေပြန်ဆုံကြတဲ့ပွဲလိုပဲ။ ဆုံရခက်ခဲတယ်။ ဘယ်လိုနေနေ တစ်ခွက်တော့ သောက်ရမယ်ကွာ"
လီဝိန်ရွှင့်က အလောတကြီး အရက်ခွက်တစ်ခုကို သူ့မျက်နှာရှေ့မြှောက်ပြလိုက်ပြီး
"လီချိန်ရှို့ ငါတို့ငယ်တုန်းက မသိနားမလည်ခဲ့ဘူး။ အခုတွေးကြည့်ရင်း ကလေးဆန်ပြီး ရယ်စရာကောင်းခဲ့တယ်။ ငါမင်းကိုကြည့်ရတာ မလွတ်လပ်နေတဲ့မျက်နှာကြီးနဲ့။မင်းငါတို့ကို ငယ်တုန်းက ကိစ္စနဲ့ စိတ်ဆိုးနေသေးရင် ငါ ငါ့ညီအကိုတွေအစားတစ်ခွက် အပြစ်ခံယူပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား"
သူတမင်တကာ "ငယ်တုန်းက" ဆိုသည်ကိုဖိပြောနေပြီး ပြောပြီးသည်နှင့် လီချိန်ရှို့ တုန့်ပြန်တာကိုပင်မစောင့်ပဲ ခွက်ထဲမှအရက်ကို တစ်ပါတည်း မော့ချပစ်လိုက်သည်။
တာ့လိက တဟားဟားအော်ရယ်သည်။
"အားဝိန်ကတော့ တကယ် စိတ်ဝင်စားစရာပဲဟေ့။ ကောင်းပြီ ကောင်းပြီ။ ငါလဲသောက်မယ်။ ပြောရရင် ငါလဲ အဲ့တုန်းက မင်းကို ရိုက်ခဲ့တယ်ထင်တယ်။ အိုက်ယား ဒီလောက်တောင်ကြာနေပြီပဲ။ ဘယ်သူက မှတ်မိနေဦးမှာလဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငယ်ငယ်တုန်းက ကိစ္စလေးပဲလေ။ အခု တွေ့ရတော့လဲ ရေစက်ပဲ ဥစ္စာ။ ဒီတစ်ခွက်လဲ ငါသောက်လိုက်မယ်။ ရှောင်ရှိန်း လာ... မင်းလဲသောက်"
