Dit hoofdstuk is geschreven vanuit Emma's pov.
Ik zit hier nu al een week. Waarom ik hier zit weet ik nog steeds niet. Ik heb teveel klappen in mijn gezicht gekregen, die is nu helemaal bont en blauw. The Ghost vond dat ik niet goed genoeg luisterde. Vind hij het gek! Denkt hij dat ik naar hem wil luisteren? Echt niet! Ik snap er helemaal niks meer van. Iedere dag krijg ik ontelbaar veel klappen en word ik gekleineerd.
'Alsjeblieft, laat me gaan,' zeg ik zacht tegen The Ghost. Hij kijkt mij aan en komt op mij aflopen.
'Wat had ik gezegd over alleen praten als ik het zeg of als ik iets aan je vraag?' hij stopt bij het bed waar ik nu al een week op vastgebonden lig.
'Sorry... Niet slaan, alstublieft,' smeek ik en ik ruk aan de touwen. Er lijkt geen beweging in te komen. Ik zucht diep als The Ghost de hotelkamer uitloopt en mij alleen achterlaat. Ik begin te snikken en sluit mijn ogen. Niet veel later val ik in een onrustige slaap.
