true love from the unexpected

μακριά κανείς

  Έπειτα από λίγες μερες προπόνησης τα παιδιά ερχόντουσαν πιο κοντά. Γελούσαν μαζί,πολεμούσαν μαζί, έκαναν τα πάντα μαζί πράγμα που τους έκαναν να μάθουν να συνεργάζονται με κάποιον που θεωρούσαν αντίθετο από την δική τους προσωπικότητα.
  "Τριξι.....κάποιοι είναι εκεί." Είπε ο Άντριαν με ανυσηχο ύφος.
   "Τι; Να πάρω τα όπλα;" Ρώτησε η Μπελλατριξ φανερά αγχομενη για την όλη κατάσταση.
   "Όχι ακόμα. Περίμενε να δούμε κινήσεις. Μπορεί να μας περάσουν για πολίτες." Της απάντησε ήρεμα ο Άντριαν προσπαθοντας να φανεί ψύχραιμος.
   "Πάω να φέρω νερό" είπε η Μπελλατριξ περνοντας ένα μικρό κουβά πηγαίνοντας προς το ποτάμι.
   Ο Άντριαν συνέχισε να κόβει ξύλα όπως έκανε και πριν από κάποια λεπτά προτού να παρατηρήσει τους 4 άντρες που βρίσκονταν αρκετά κοντά τους.
    "Πρίγκιπα Άντριαν. Ο πατέρας σου έδωσε διαταγή να γυρίσεις στο παλάτι. " Είπε ένας από τους άντρες που είχαν αρχίσει να κρατάνε τον Άντριαν περνοντας το τσεκούρι από τα χέρια του.
    "Τι; Όχι δεν μπορώ να φύγω." Είπε ο Άντριαν προσπαθοντας να αντισταθεί και να ξεφύγει από το κράτημα τους.
   "Λυπάμαι αλλά ο πατέρας σου διατάζει την επιστροφή σου" είπε ο άντρας.
   Όσο έπαιρναν τον Άντριαν παρά την θέληση του, η Μπελλατριξ με τον κουβά στο κεφάλι είδε τον Άντριαν. Ο κουβάς έπεσα. Το βλέμμα της σοκαρισμένο. Τότε χωρίς δεύτερη σκέψη έπιασε τα βέλη και το τόξο της και ετοιμαζόταν να ρίξει.
    "Αφήστε τον! Αφήστε τον και όλοι θα βγείτε ζωντανοί!" Φώναξε η Μπελλατριξ της οποίας η φωνή ήταν δυνατή και επιβλητική.
   "Αφήστε τον είπα!" Συνέχισε να φωνάζει. Τότε όμως ένιωσε ένα σπαθι στον λαιμό της. Στο αίσθημα αυτό τα μάτια της γέμισαν δάκρυα τα οποία έτρεξαν στα μάγουλα της.
    "Μπέλλα!" Φώναξε ο Άντριαν ο οποίος προσπαθούσε με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη να φύγει από τα χέρια τους.
   "Βάλε κάτω τα όπλα σου πριγκίπισσα. Ιδαλος δεν θα εχεις καλό τέλος. Ούτε εσύ. Ούτε το αγόρι σου." Είπε ο άντρας που είχε το σπαθί στον λαιμό της Μπελλατριξ.
   "Μπέλλα κάντο. Θα είμαι καλά." Της είπα ο Άντριαν προσπαθοντας να την σώσει
Τότε η Μπελλατριξ πέταξε κάτω το τόξο και το βέλος που κρατούσε.
    "Καλό κορίτσι." Είπε ο άντρας αφαιρώντας το σπαθί από το τον λαιμό της. Η Μπελλατριξ έπαιρνε βαθιές ανάσες ενώ τα δάκρυα της εξακολουθούσαν να τρέχουν. Κοιτούσε τον Άντριαν να φεύγει. Η καρδιά της σπαραζε. Αβάσταχτος ο πόνος να τον βλέπει μακριά της.
    O Άντριαν χάθηκε. Η Μπελλατριξ ήταν πλέον μόνη της. Το κλάμα της ήταν το μόνο πράγμα που ακουγόταν στον χώρο. Ήταν τόσο επίπονο.
   Η Μπελλατριξ ακούμπησε τότε ένα από τα ξύλα που έκοβε ο Άντριαν και τότε η εικόνα άλλαξε. Είδε τον Άντριαν να πηγαίνει στο παλάτι της shadowfen μαζι με τους τέσσερις άλλους άντρες. Η εικόνα γύρισε στο περιβάλλον της.
   Τότε η Μπελλατριξ πήρε μια απόφαση. Θα πήγαινε να πάρει τον Άντριαν από εκεί πάση θυσία. Τότε μάζεψε γρήγορα την σκηνή και άρχισε να περπατάει γρήγορα προς την γέφυρα μεταξύ shadowfen και rosehallow.
   Μόλις έφτασε εκεί η Μπελλατριξ αντίκρισε ένα νεαρό σχετικά αγόρι με ένα καρότσι. Τον άκουσε να λέει πως θα πήγαινε κάποιες νέες προμήθειες στο παλάτι.
   Τότε η Μπελλατριξ χωρίς δεύτερη σκέψη του μίλησε. Αφού του εξήγησε όλα όσα είχαν συμβεί εκείνος της είπε "άρα θες να σε βάλω στο παλάτι."
  "Ναι. Είναι ο μόνος τρόπος." Είπε η Μπελλατριξ.