samengesteld

hoofdstuk 23

Koen wuift het compliment weg, hoewel zijn wangen lichtjes roze kleuren. "Het is prima," zegt hij, glimlachend als Raoul door zijn haar woelt. Hij kijkt achter de man de gang in en kijkt hem dan aan met een wetende blik in zijn ogen. "Mijn Paps komt vanavond niet uit om te eten, toch?"

Raoul perst zijn lippen op elkaar en schudt zijn hoofd verontschuldigend. "Sorry, jongen."

De tiener haalt gewoon zijn schouders op. "Het is oké, hij wordt soms zo als hij vastloopt. Hij zal waarschijnlijk binnen een dag of twee weer tevoorschijn komen," zegt hij casual, waardoor Raoul verbaasd knippert.

Voordat hij kan reageren, straalt Milo vanuit zijn stoel naar hem op, tilt zijn tekening op om aan de man te laten zien.

"Kijk, Raoul! Ik heb het voor Koen gemaakt zodat hij niet meer boos op me is. Kijk, er staat 'BESTE BROER'!" kondigt hij trots aan.

Raoul bewondert de tekening met amusement, lacht een beetje om de extra boodschap eronder die zegt, 'je bent niet echt een poephoofd'.

"Ik neem aan dat het vredesaanbod heeft gewerkt?" Vraagt hij, tussen de broers door kijkend. Koen rolt met zijn ogen en duwt de jongere jongen plagend tegen de schouder.

"Nou ja, ik was eigenlijk niet echt boos in de eerste plaats."

Milo pruilt bij dat, kijkt op naar Raoul. "Hij noemde me een irritante peuter en hij smeet zijn deur extra hard dicht," kijkt hij, met grote ogen.

Koen snuift. "Hé! Niemand houdt van een klikspaan!"

"Nou, Matthyas houdt van me dus je hebt het fout," kaatst Milo terug, kijkt dan naar de jongen tegenover hem aan de tafel en fronst.

Natuurlijk trekt dat de aandacht van iedereen naar Matthy, wiens hoofd nog steeds op zijn armen rust. Raoul fronst een beetje, loopt om het eiland heen om een hand op het midden van zijn zoon's hand te leggen.

Dat verlicht zijn zorgen een beetje, om de jongen op een oprechte manier te zien reageren. Hij geeft een kleine knik, blijft zijn zoon nauwlettend in de gaten houden. "Oké... vroeg naar bed vanavond. Geen mitsen of maren," voegt hij eraan toe, steekt een vinger op om de jongen tot zwijgen te brengen wanneer hij lijkt klaar te staan om tegen te argumenteren.

De veertienjarige zucht en zakt in zijn stoel, pruilend op een manier die Raoul doet denken aan jaren geleden toen de jongen in zijn peuterfase van een koppigheid zat. Het brengt een glimlach op zijn gezicht als hij door het haar van het kind woelt.

Koen zet een bord voor Matthy neer voordat hij naast hem gaat zitten met het zijne, duwt de kleinere jongen met zijn elleboog. "We kunnen een paar uur PS spelen voordat we naar bed gaan als je wilt," biedt hij aan, er nonchalant uitzien.

Matthy's hele gezicht licht echter op. Hij glimlacht een moment voordat hij snel knikt en probeert even cool te reageren, wrijft er dan over en buigt zijn hoofd een beetje dichterbij.

"Mat, jongen," zegt hij zacht, terwijl zijn hand zijn zachte bewegingen voortzet.

De jongen schrikt meteen op, neemt scherp adem voordat hij de kamer rondkijkt en langzaam uitademt, zijn ogen op Raoul gericht. Hij brengt een hand omhoog om zijn knokkels tegen een oog te wrijven voordat hij vermoeid glimlacht. "Ik was niet aan het slapen," mompelt hij.

Raoul lacht daarom, probeert niet te veel een 'helikopterouder' te zijn zoals Matthyas hem graag noemt. "Natuurlijk was je dat niet. Ben je zeker dat alles goed met je gaat?" Vraagt hij, het haar van de jongen wegvegend van zijn voorhoofd.

Matthyas kijkt naar de andere twee jongens in de kamer en bloost een beetje, leunt weg van de aanraking en trekt zijn neus op. "Pap," klaagt hij. "Ik ben gewoon moe, dat is alles. Maak er geen gedoe van."

"Um, ja — ja, dat klinkt goed," zegt hij, alleen maar om Raoul's glimlach nog breder te maken. Het zien van de andere jongens die zijn zoon onlangs in hun gezin hebben geaccepteerd, heeft hem enorm opgelucht. Hij is ontzettend blij dat de jongen eindelijk zijn draai begint te vinden, het neemt een last van zijn schouders.

Koen knikt gewoon en begint aan zijn eten, terwijl Raoul op de stoel naast Milo gaat zitten en zijn haar door elkaar haalt voordat ze ook beginnen te eten. De vier vallen in een soort makkelijk gesprek - voor het eerst, een gesprek dat niet stijf of ongemakkelijk of geforceerd is; het voelt oprecht alsof de jongens van Rob met hem praten alsof hij ook een van hun ouders is in plaats van alleen maar 'Papa's vriend'. Enige overgebleven pijn van Rob's uitval eerder vervaagt als hij in dit moment met de jongens valt, met zijn jongens, alle drie.

Milo lacht onophoudelijk om iets wat Matthyas zegt terwijl hij zijn kipnuggets in ketchup doopt, Matthyas kijkt met een grijns naar hem, Koen schudt lachend zijn hoofd met een amusante grijns die aan een kant van zijn mond trekt, en Raoul kijkt gewoon met een hart dat zich voelt zo vol als het in lange tijd heeft gevoeld.