-Γρήγορα φίλε έλα αμέσως
-Έρχομαι ΣΟΥ ΛΈΩ ΣΤΟΝ ΔΡΌΜΟ ΕΊΜΑΙ
Και ο ίδιος όντος έτρεχε να σώσει ότι μπορούσε γιατί ήξερε όσο έτρεχε και ας κοβόταν η φωνή του ή ανάσα του να τρέμει λες και από μίλια την ένιωθε γιατί ήξερε αν δεν πει το τελευταίο αντίο θα πόναγε μια ζωή....γιατι δεν νίκησε δεν έσωσε από την αρρώστια που είχε... Έτρεχε και μπαίνει σε ένα δωμάτιο λεγόταν ρεσεψιόν του SAINT NICOLAS Hospital... Και ρώτα στην ρεσεψιόν
-ANNA Maria Christine snatches....
-Δωμάτιο 315
-Ευχαρίστω πολύ
Ανέβηκε σαν τρελός την πόρτα σαν να ήταν η τελευταία μέρα της ζωής του ίσως και του κόσμου ανεβενοντας τον πρώτο όροφο... Πρώτο χτύπημα στην ανάσα του σαν μπουνιά που του έλεγε μην πας μην το κάνεις θα στοιχειώνει αυτό εσένα για πάντα...
Δεύτερος όροφος όσο ανεβενε ακόμη και ποιο πολύ δεν ένιωθε την ανάσα του όσο και να του κοβοτ; μ ίσως ήταν λαχανιασμενος... Και όλες οι αναμνησεις να τον χτυπάνε στο μυαλό σαν ο ίδιος θα παιθενε αλλά όχι ήταν οι αννησεις που τον κρατούσαν ζωντανο ή αυτές οι αναμνήσεις που είχε οταν κάνανε πρόβα πριν ξεκινήσει το μάθημα στο ωδείο ή το ότι κουβαλούσε την κυθαρα της για να της την δώσει όπως και κάθε τρυανταφυλλο που της έδινε κάθε φορά ή οι νύχτες που καθόταν στο προσκέφαλι της και προσευχοταν να μη του πάρει τον άγγελο που του έφερε ο Θεός να σωθεί και να σώσει....
Τα σκαλιά ήταν τόσα όσες οι ώρες που περνούσε μαζί της πριν φύγει και από μέσα του να λέει:
-Πρέπει να πάω γιατί αν δεν δω τα μάτια σου αυτά τα γαλανά για μια τελευταία φορά ένα αντίο να σου πω ότι σε αγάπησα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο πρέπει να συνεχίσω...
Μέση δεύτερου ορόφου και το νιώθει είναι κοντά της έστω για μια τελευταία φορά σαν από έξω από το 3ο όροφο του δωματίου της να νιώθει την ανάσα της...
Γύρω του όλα άρχιζαν να σκωτινιαζουν να ακούει την αναμνηση του far away... Στη συναυλία που της είπε ότι σε αγαπάω ότι και να γίνει ότι όλα τα όνειρα που κάνει είναι μαζί της και πως αν την χάσει θα χαθεί και ο ίδιος... Για αυτό σκοτινιασαν σαν να ένιωθε ότι κλείνουν τα μάτια του ή τα μάτια της...
Περπατάει αργά στο δωμάτιο 315 όπως του είπαν και όπως έπιασε το χερούλι να τον αγγίζει στον ώμο ο κολλητός του....
-Αδελφέ είμαι έξω δεν θα αφήσω κανέναν εγώ και τα παιδιά να μπει σε ζήτησε η ίδια αδελφέ να έρθεις γιατί μου είπε έρχετε το τέλος και φοβάμαι ότι δεν θα ηρεμήσει αν δεν με δει...
(2 ωρες πριν...)
-Αnn γιατί το λες αυτό?
-Manolo το είπαν οι γιατροί...
- ΜΑ να ΦΥΓΕΙΣ ΞΕΧΑΣΕΣ ΤΙ ΜΗΠΩΣ ΕΊΠΕ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ?
-μα...
- ΤΙ ΜΑ ΤΙ ΜΑ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ?????
Και η ίδια έκλαιγε βουβά δεν άντεχε να φύγει και είχε το ημερολόγιο της πάντα να του το δώσει να την θυμάμαι τις μέρες που δεν θα είναι δίπλα του να ηρεμεί τους δαίμονες του ξερωντας ότι δεν θέλει να το αφήσει να φύγει γιατί ήταν ο φίλος της ο κολλητός της και μετά το αγόρι της... Και ο κολλητός του αυτός που σε όλα ήταν εκεί ακόμα και στις παλαβες ιδέες και καντάδες του αγοριού της... Να θυμάται αυτά και με ένα χαμόγελο αυτής της ανάμνησης να χαμογελάει και να σιγανό τραγουδά το far away για ΤΟΝ ίδιο μέχρι να γυρησει... Στο δωμάτιο τους εκεί που ξεκίνησε η μάχη....
-Manolo ηρεμησε και έλα εδώ θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα τον προσέχεις
-μη το ζητάς αυτό ξέρεις ότι εσύ τον καταφέρνεις...
-Μανολο καντο σε παρακαλώ
- ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ αφού οι γιατροί ρε φίλε είπαν
-ψέματα είπαν εγώ το ζήτησα
-ΠΩΣ????
- ναι αυτό που ακούς... Και συνέχισα της θεραπείες πιστεύοντας ότι θα σωθώ για να τον σώσω... Αλλά... Μικρή απλά επέκταση της ζωής μου έδωσαν...
-Το ξέρει?
-Όχι θα το μάθει αν διαβάσει το ημερολόγιο
-Δηλαδή... Φευγεις...
-ναι... Οπότε πάρε τηλέφωνο το αγόρι μου να έρθει να τον δω... Και ας είναι μια τελευταία φορά...
-Εντάξει...
(μετά από τις 2 ωρες)
