Πως ΘΑ μπορούσε να είναι

.Η μάγισσα και ο ξένος 6.

«Δεν θυμάμαι...» λέει και την φιλάει ανάμεσα στα χείλη και στο πηγούνι. «Σου είπα ποτέ ευχαριστώ για αυτό που έκανες;» το στόμα του κατεβαίνει στον λαιμό της και προς τα κάτω, με την Θεοφανώ να τεντώνει το κεφάλι της προς τα πίσω για να του δώσει χώρο.

«Αυτήν την στιγμή δεν μπορώ να θυμηθώ αλλά μια επανάληψη δεν βλάπτει. Εκτός αν ξέρεις που είναι ο θησαυρός και μου κάνεις αυτό το δώρο.» Λέει και τον νιώθει να παγώνει για ένα δευτερόλεπτο από κάτω της.

«Ξέρεις!» Λέει και κάνει να τραβηχτεί αλλά με μια γρήγορη κίνηση την ξαπλώνει στο κρεβάτι και όλα όσα ήθελε να πει πνίγονται στα χείλη του.   

                                            

«Λοιπόν, όπως είπαμε ναι;» Ρωτάει ο Αντρέι ενώ ντύνεται. Η Θεοφανώ κάθεται στην μια άκρη του κρεβατιού και κοιτάει τα ρούχα που είχε ετοιμάσει να φορέσει, στα πόδια του κρεβατιού, να την κοροϊδεύουν.

«Δηλαδή κάθε φορά που θα βγαίνεις για αυτήν την οργάνωση εγώ θα μένω μέσα; Τότε να μένεις και εσύ όταν πηγαίνω να μαζεύω βότανα.» Λέει μουτρωμένα.

Πλησιάζει το κρεβάτι και κάθεται δίπλα της. «Ναι ζωή μου.» Λέει και περνάει το χέρι του στα μαλλιά της. «Γιατί εγώ δεν κινδυνεύω από την ρίγανη που θα μαζεύεις. Αν όμως σε ξαναδεί ο Μάρκος θα ζητήσει εξηγήσεις που δεν έχουμε ακόμα.» Της λέει μαλακά.

Το ξέρει ότι είναι παράλογη και ότι πρέπει να προσέχει αλλά η κλεισούρα δεν της έκανε ποτέ καλό.

«Ναι, πρέπει να το λύσουμε αυτό. Όπως επίσης πρέπει να μου πεις γιατί είναι απαραίτητοι για το σχέδιο σας. Μόνος σου το είπες ότι είναι όλοι άχρηστοι.» Του λέει και χώνεται στη αγκαλιά του.

«Όχι όλοι. Για αυτούς τους δύο-τρείς όμως αξίζει. Είμαστε εντάξει;» την ρωτάει και σηκώνει το κεφάλι της να τον κοιτάξει και να νέψει. «Όμορφα.» της χαμογελάει και φεύγει.

«Μάνα αν έχεις κανένα όραμα να δω τώρα είναι μια καλή ώρα...» παραμιλάει στα ντουβάρια. «Όχι ε;» λέει μετά από λίγο και πέφτει στο μαξιλάρι. 

«Καλώς τον.» Του λέει ο Κοσμάς με το που τον βλέπει.