ကျွမ်းကျင်စားဖိုမှူးစနစ် (ယွမ်ကျိုး)

အပိုင်း(၅၅)

"ငါသိသွားပြီ။ ငါသေချာရှာထားပြီးပြီ" ယင်ယင်က လေးနက်သောလေသံဖြင့် စကားပြန်ပြောသည်။

"ဘယ်လိုလဲ။ မနက်ဖြန် နေ့ထူးနေ့မြတ်ရှိသေးလား" အမျိုးသားတစ်ယောက်က တိုးလျသော လေသံဖြင့် မေးမြန်းသည်။

"ဟင့်အင်း၊မနက်ဖြန် ထူးဆန်းတဲ့နေ့ထူးနေ့မြတ်မရှိဘူး" ယင်ယင်၏ပြောဆိုသောလေသံကြောင့် လူတိုင်း ရင်တမမဖြစ်နေရသည်။ စကားပြောဆိုသူက မိန်းကလေးမဟုတ်လျှင် လည်ပင်းလိမ်ချိုးပစ်လိမ့်မည်။

"ကောင်းပြီလေ။ ပိတ်ရက်မရှိဘူးဆိုတော့ သူဌေးယွမ်က ဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်တွေပေးမလဲဆိုတာကို စောင့်ကြည့်ရသေးတာပေါ့" သတင်းကောင်းကို ကြားပြီးနောက် လူအများစုက စိတ်သက်သာရာရစွာ သက်ပြင်းချသည်။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်တွဲ၊သုံးယောက်တွဲခန့် လူစုခွဲပြီး မနက်ဖြန်မှ ပြန်လာရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။

သူတို့အားလုံးက အရမ်းကို တုံးအလွန်းသည်။ တတိယနေ့တွင် ယွမ်ကျိုးက တခြားသော နည်းလမ်းဖြင့် ဆိုင်တံခါးရှေ့တွင် ကြေညာစာ ကပ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် အစားကောင်းမစားရသည်မှာ နှစ်ရက်ကြာပြီဖြစ်သော ဝူဟိုင်းက ယွမ်ကျိုးကို အမိမဖမ်းနိုင်သေးချေ။ ဒီတစ်ခေါက် အသုံးပြုသွားသောနည်းလမ်းက ရိုးရှင်းပြီး အကြင်နာတရားခေါင်းပါးလွန်းသည်။

ယွမ်ကျိုးက နှိုးစက်နာရီကို မနက် ၂နာရီ နှိုးရန် သတ်မှတ်ပေးထားသည်။ ထို့နောက် အိပ်ရာမှထပြီး အရှေ့တံခါးပေါက်မှတစ်ဆင့် တိတ်တိတ်ကလေး လမ်းလျှောက်ထွက်သည်။ ယွမ်ကျိုးက ညဘက်ကောင်းကင်ယံ၏အလှကို ငေးကြည့်ကာ သူ့နှလုံးသားကို တင်းတိမ်စေလိုသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်။

ညအမှောင်ယံတွင် ပတ်ဝန်းကျင်က ကြောက်ခမန်းလိလိ အရှိန်အဝါများကို ထုတ်လွှင့်နေပြီး အေးစိမ့်စိမ့်ခံစားချက် ဖြစ်ပေါ်စေသည်။
လမ်းမီးရောင်များက မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ် လင်းလက်နေ၍ ချောက်ခြားသောပတ်ဝန်းကျင်ကို ပို၍ ထင်ဟပ်စေသည်။ ယွမ်ကျိုးက အပေါ်အင်္ကျီကို ဝတ်ဆင်ထား၍ အအေးဓာတ်ကို လုံးဝမခံစားရပေ။

"အမလေး... လန့်သွားတာပဲ။ မင်းက ငါ့ကို လန့်ပြီး သေအောင်လုပ်နေတာလား" ယွမ်ကျိုး၏အသံက လူသူကင်းမဲ့နေသောလမ်းမပေါ်တွင် ပဲ့တင်ထပ်လာသည်။