Holy Spirit

42-Kalp atışlarının sesini dinlemek (pt.1)

Daha sonrasında beni kendine çekip sarılan Yoongi, belki bilmiyordu ama uzun zamandan sonra ilk kez biri bana sarılmıştı.

"Sen istemediğin sürece kimse seni yıkamaz Cha Eunwoo. Bunu sakın unutma. İçindeki güce ve kendine güven. Seni ezmelerine izin vermeyecek büyük bir parçan olduğunu fark edeceksin."

Hatırladığım her kelime gözlerimi sıkıca yummama sebep oldu.

Biz aciz değiliz Eunwoo ve sen artık yalnız değilsin. Ben varım ve bir de arkadaşların var. Hem Bogum da var...

Ben aciz ve güçsüz değildim.

Kimse benim arkamdan bu şekilde konuşamazdı. Belki de artık sesimi çıkarmanın zamanı gelmişti.

Yumruk olan ellerim daha sıkı bir hal aldığında bakışlarımın sertleştiğini ve damarlarımda dolanan kanın akış hızındaki değişimi de hissedebilmiştim. Oturduğum klozet kapağından kalkarak tuvalet kabininden çıktığımda lavaboda bulunan 3 kişilik Alfa grubunun bakışlara bana dönmüştü.

Duyduğumu biliyorlardı. Belki de bu kadar oyalanmalarının sebebi o kabinden çıkmamı beklemeleriydi. Böyle yaptıkları ilk sefer değildi zaten. Lavaboda da çok kez zorbalığa uğramıştım. Sesimi duyanlar duymazdan gelmiş, bazıları ise zorbaların arasına katılmıştı.

İnsanların bazıları gerçekten de sadece kötüydüler. Bir sebepleri yoktu. Kötü olmak onların kanında vardı.

Bazen acaba Taehyung'la daha erken tanışsaydım hayatım nasıl olurdu diye düşünüyordum. Cinsiyetsiz olduğum için beni yargılamayan ilk kişi oydu. Ondan sonra ise Bogum...

Bogum... İsmini zihnimden geçirmek bile ellerimin titremesine sebep oluyordu. Özel biriydi benim için. O okulun arkasında bana ilk kez biri yardım eli uzatmıştı, yarabandı vermişti ve bilmiyorum...

Hayatımda ilk kez birinden içten bir "iyi misin?" Sorusu duymuştum.

Bogum'a aşık olmak sevgiye ve ilgiye aç olan benim için çok kolay olmuştu.

Ama bazen neden o dediğim oluyordu. Sadece bunun için birine aşık olacak olsam bu kişi Taehyung olmaz mıydı? Bana ilk kez adım atan kişi o olmuştu neticesinde.

Aklımda dolanan düşünceleri karşımda bulunan alfalara belli etmeden oldukça pasif bir şekilde ellerimi yıkamak için musluğa doğru ilerledim. Ellerimi yıkama işlemi bitene kadar tek kelime etmeyen grup ben sonunda işimi bitirip ortamı terk etmek istediğimde hareketlenmiş ve çevremi sarmıştı.

Oldukça tepkisizdim. İçimde gram korku yoktu.

Bunu tahmin ediyordum zaten. Her zaman böyle yaparlardı. İşin sonunda onlara hiçbir şey olmazdı ama ben soluğu revirde alırdım.

Ah... revirdeki hemşire bile benimle ilgilenmek istemezdi. Canımın yanması kimsenin umrunda olmazdı.

Sanırım ben gerçekten de hiç sevilmemiştim.

Sesi diğerlerine oranla daha kalın olan Alfa, beni kıstırmanın vermiş olduğu keyifle sırıttığında sağ elim yanımda yumruk halini aldı. Yüzündeki ifadeyi bozmadan bana doğru ilerleyip karşımda durduğunda yüzüme doğru eğilmiş ve "Naber cinsiyetsiz? Son zamanlarda görüşemiyoruz fazla. Canımız sıkılıyor sensiz." dediğinde dişlerimi sıktım.