Roma, mi AMOR

De eerste dag alleen:

Naast mij komt een gezin te staan, een jong stel met twee kinderen. Twee meiden, een van vijf en een van één, gok ik. Het oudste meisje kijkt haar moeder aan en vraagt of zij bij het raam kan zitten. ''als wij daar gaan zitten kunnen wij toch allemaal samen zitten'' ze wijst naar de rij voor ons die nog steeds leeg is. ''Dat kan helaas niet, ik hoorde net de stewardess zeggen dat het vliegtuig volgeboekt is.'' Antwoorde de moeder van het meisje op een hele rustige toon. Ik kan het enorm waarderen als ouders zo op hun kind reageren, met mijn pedagogische gedachten sta ik daar volledig achter. Ik zet mijn koptelefoon af, kijk het meisje aan en zeg: ''Als dadelijk iedereen zit mag jij wel bij het raam zitten.'' Het meisje kijkt blij naar haar moeder alsof ze om toestemming moest vragen. Ik smelt alleen al van dat blije gezichtje! Hoe kan je een kind gelukkig maken? Het meisje begint te kletsen tegen mij en tegen haar moeder. ''Vakantie is leuk he!? Ga jij ook naar Rome? Hoeveel nachtjes ga jij?'' Haar moeder keek mij verontschuldigend aan, waarop reageer: ''Ik weet er alles van, ik werk in de kinderopvang. Ja vakantie is heel leuk! Ik ga zeven nachtjes naar Rome, hoeveel nachtjes gaan jullie?'' ''Wij gaan vier nachtjes'' en ze wijst naar haar vader en zusje die aan de andere kant van het gangpad zitten. Hoe fijn is het als je samen een plekje hebt in het vliegtuig als je zo'n pril gezin hebt. Zodra iedereen zit en het gangpad leeg is staan wij op, ik sta in het gangpad en laat de vader met het kleine meisje weten dat hij bij zijn vrouw en zijn andere dochter mag gaan zitten. Hij leek enorm dankbaar en vroeg nog of ik dat echt niet erg vind. Ik heb ze uitgelegd dat ik toch alleen ben en dan maakt het mij niet meer uit of ik aan de ene kant aan het gangpad zit of aan de andere kant.

Heel de vlucht geniet ik, ik observeer de mensen die om me heen zitten. Het meisje dat nu aan het raam zit is helemaal dolgelukkig, hetkleine meisje kan niet zo makkelijk stilzitten en door op papa's schoot te gaanstaan kijkt ze veel over de stoel vóór haar heen. Vóór het kleine meisje zit een vrouw met blauw haar waarvan ik denk dat ze eind twintig, begin dertig is. Ze heeft een Italiaans uiterlijk, ze is smal, een iets getinderde huid dan een gemiddelde Nederlander en een smalle lange neus. Daarnaast zit een stel dat continu aan elkaar zit te friemelen. Voor de vrouw met het blauwe haar zit een man met een shirt aan met korte mauwen. Daardoor kan je zijn tatoeages op zijn arm goed zien. Er staat op zijn bovenarm aan de achterkant een banaan verkleed als piraat. Hij heeft een ooglapje op en een litteken op zijn wang, een bandana om zijn hoofd en een zwaard ernaast. Naast mij zitten moeder en dochter samen zo nu en dan te kletsen, ik denk dat het meisje rond de zeventien jaar zal zijn en nog niet vaak heeft gevlogen. Elke keer als er een heel klein beetje turbulentie is dan schrikt ze en pakt ze haar moeder vast. Het voelt voor mij een beetje hetzelfde als hobbelen in een bus over een ongelijke weg. Ook al snap ik ook wel dat als je niet vaak vliegt dat het dan erg spannend kan zijn.

Afgelopen zomervakantie ben ik ook naar Italië gevlogen in mijn eentje, alleen was dat echt een drama vlucht. De vlucht duurde eigenlijk anderhalf uur maar we hadden er twee uur over gedaan en zijn bijna over Kroatië heen gevlogen. Dat is echt mega ver om! Maar het was echt drama weer boven de Alpen, de turbulentie was zo erg dat het personeel niet eens langs was gekomen met drinken en eten, ook zij moesten heel de vlucht in de gordels blijven zitten. Toen we geland waren en in een bus zaten naar het treinstation zat er een typische Nederlandse stresskip voor mij, ''Het wat echt een horror vlucht! Ik dacht echt, we gaan dood, we zijn er geweest!'' Het enige wat ik op dat moment kon denken was, hou je mond, we zijn geland en we leven nog. Ik heb vakantie en laat mij maar met rust.

We zijn geland en het blijft mij elke keer verbazen hoeveel mensen er opstaan zodra het vliegtuig stilstaat. De trappen staan nog lang niet tegen het vliegtuig aan, wacht een paar minuten geduldig tot we er allemaal uit kunnen. Eenmaal in de bus van het vliegtuig naar de aankomsthal hoor ik hier en daar toch wat Nederlanders. Ik had nog zo zitten denken, als ik nou meiden tegenkom die ook hier op vakantie gaan, waarom zou ik ze niet aanspreken om met ze mee te kunnen? Maar het moment was er, ik had de kans en ik durfde het niet. Ze stonden naast mij maar ik bedacht me alleen maar hoe ongemakkelijk het zou zijn om derde wiel te zijn bij twee vriendinnen of zussen die elkaar al zo veel jaar kennen. Ik had het lef niet om iets te zeggen.