အပိုင်း ၂ အကြီးဆုံးသမီး

ယွဲ့စုန့်သည်လည်း ကျန်းယန်ရှန့်၏ဖုန်းနံပါတ်ကို ဖုန်းထဲသို့ ရိုက်ထည့်ပြီးသွားသောအခါ ကျန်းယန်ရှန့်က ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်မနာမည်က..."

"ကျန်းယန်ရှန့်...ဘဲငန်းရိုင်း လို့ အဓိပ္ပာယ်ရတဲ့ ယန်...ကျယ်လောင်တဲ့မျှော်လင့်ချက် လို့အဓိပ္ပာယ်ရတဲ့ ရှန့်..."

ယွဲ့စုန့်က ပြုံးလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်သိပါတယ်..."

လူနှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။

ကျန်းယန်ရှန့်သည် ယွဲ့စုန့်၏ အကြည့်များထဲမှ အပူချိန်ကို သတိထားလိုက်မိသည်။ ယွဲ့စုန့်သည် စိတ်မရှည်ဖြစ်နေပုံမရပဲ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ ‌တည်ငြိမ်အေးဆေးနေသည်။

ကျန်းယန်ရှန့်၏နှလုံးသားသည်လည်း အနည်းငယ် တည်ငြိမ်သွားသည်။

ကျန်းယန်ရှန့်သည် ယွဲ့စုန့်အား သူမနာမည်ကို မည်သို့သိသွားသည်ကို မမေးလိုက်ပါ။ ဤဘဝတွင် ကျန်းယန်ရှန့်ရော ရှုလီချန်ရောသည် ငယ်ငယ်နှင့် သေဆုံးကြတော့မည်မဟုတ်ပေ။ အနာဂတ်က အဆုံးအစမဲ့ရှိနေသဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်မတွေ့ခင်က ယွဲ့စုန့်၏အကြောင်းကို စုံစမ်းရန် ဘဝတစ်ခုလုံးစာ အချိန်တွေရှိနေသည်။

စားပွဲထိုးရောက်လာ၍ ကျန်းယန်ရှန့်က ငွေရှင်းလိုက်သည်။

ချန်ဝေ့နှင့် အခြားသူငယ်ချင်းများသည် ဤသို့ သူတို့နှင့်လုံးဝမသိသော မိန်းမချောလေးက မုန့်ကျွေးသည်ကို တစ်ခါမှ မကြုံတွေ့ရဖူးသောကြောင့် ဘာလုပ်ရမည်မသိပဲ အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့နေကြသည်။ သို့သော် ယွဲ့စုန့်ကတော့ မိန်းကလေးရှင်းသွားသော ပိုက်ဆံများသည် ပိုက်ဆံအစစ်မဟုတ်သကဲ့သို့ အေးအေးဆေးဆေးရှိနေသည်။

ပိုက်ဆံသည်လည်း ယွမ် ရာဂဏန်းမျှပင်ဖြစ်သည်။

ယွဲ့စုန့်က မေးလိုက်သည်။

"မင်းတို့ရော ဒီမှာ စားကြမလား..."

ကျန်းဟယ်လင်းက အလျင်အမြန်ဝင်ပြောလိုက်သည်။