အပိုင်း ၂ အကြီးဆုံးသမီး

ကျန်းဟယ်လင်းလည်း မနေနိုင်ပဲ ရထားလေးရှ်ိသည့်နေရာသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

"မမ‌...ဒါက..."

"အဲ့ဒါက ကလေးတွေအတွက်လေ...နင်က ကလေးမှမဟုတ်တော့တာ..."

ကျန်းယန်ရှန့်က ကျန်းဟယ်လင်းကို တားကာ ပြန်ဆွဲခေါ်လိုက်သည်။

"လာ...သွားစားကြမယ်...ငါတို့နောက်ကျသွားရင် တန်းအရှည်ကြီးစောင့်နေရလိမ့်မယ်..."

"မမ...ဟိုနားမှာ ငှက်သိုက်မုန့်ဆိုင်ရှိတယ်..."

ကျန်းဟယ်လင်းက ပိုကောင်းသည့်အရာကိုရှာတွေ့သွားသည်။

"စားသောက်ဆိုင်ကို နင်ကိုယ်တိုင်ပဲ ရွေးထားတာလေ...ဘာဖြစ်လို့ ငှက်သိုက်မုန့်က စားချင်ရပြန်တာလဲ..."

ကျန်းဟယ်လင်း နောင်တရသွားသည်။

တကယ်တော့ တစ်ယောက်တည်းသာစားရမည်ဆိုလျှင် ကျန်းဟယ်လင်းသည် ဟမ်ဘာဂါ၊ အာလူးကြော်နှင့် ပီဇာများစားရသည်ကို နာမည်ကြီးစားသောက်ဆိုင်ထက် ပိုကြိုက်သည်။ သို့သော် သူမ ဒေါင်းလုတ်ဆွဲထားသော အညွှန်းစာအုပ်ထဲတွင် လူတိုင်းက ထို နာမည်ကြီးစားသောက်ဆိုင်ကိုသာ အသားပေးရည်ညွှန်း၍ အကောင်းပြောနေကြသည်။

ထို့အပြင် ထိုစားသောက်ဆိုင်သည် "အင်တာနက် နာမည်ကြီး" ဟူသည့် ဂုဏ်ပုဒ်လည်း ရှိသည်မဟုတ်လား။

ကျန်းယန်ရှန့်အတွက်တော့ "အင်တာနက် နာမည်ကြီး" ဆိုသည်မှာ ဘာအဓိပ္ပာယ်မှမရှိချေ။ သို့သော် ကျန်းဟယ်လင်းကဲ့သို့ အင်တာနက်ပေါ်၌သာ လူကြီးများနှင့်ပြောဆိုဆက်ဆံရသည်ကိုကြိုက်သော ကလေးလေးအတွက်တော့ "အင်တာနက် နာမည်ကြီး" ဟူသောနေရာသို့ သွား၍ လိုင်းပေါ်သို့တင်ရခြင်းသည် သူ့ကိုယ်သူ လူကြီးဖြစ်ပြီ ဟု အထင်ရောက်စေသည်။ လူဝင်ဆန့်သည်ဟု ထင်မြင်စေသည်။

သို့သော် ငှက်သိုက်မုန့်ဆိုင်ကိုမြင်သောအခါတွင်တော့ ထိုနာမည်ကြီးဆိုင်သို့သွား၍ လိုင်းပေါ်တင်မည့်အစီအစဉ်ကိုလည်း ကျန်းဟယ်လင်း သတိမရနိုင်တော့ပေ။

"မမ...အဲ့ဒါက သကြားနည်းနည်းလေးပဲပါတာလေ..."

ကျန်းဟယ်လင်းက ကျန်းယန်ရှန့်နှင့် အပေးအယူလုပ်နေသည်။