samengesteld

hoofdstuk 9

Matthyas's hand blijft op zijn rug en hoezeer hij het ook nooit zal toegeven, het contact grondt hem. "Goed. Drie dingen die je kunt horen."

"Je stem. Eh, mijn— mijn stem. Milo's tekenfilms...regent het buiten?" Vraagt hij, want nu hij zich weer op het geluid om hem heen kan concentreren, hoort hij het tegen zijn raam tikken. Hij draait zijn hoofd, kijkt naar de half getrokken gordijnen om de stormachtig grijze lucht te zien, de waterdruppels die langs het glas naar beneden glijden. Hij kijkt voor het eerst naar Matthy, kijkt snel weg van de bezorgdheid in zijn blauwe ogen. "En nu?"

"Twee dingen die je kunt ruiken," zegt hij.

Koen fronst bij dat, neemt een korte adem en laat die gemakkelijk weer los terwijl hij nadenkt. "De koffie van gisteren op mijn bureau. En, uh, het parfum dat Jenna eerder op me spoot," mompelt hij, terwijl hij een trillende hand naar zijn neus brengt om eroverheen te wrijven.

Matthy lacht zachtjes, knikt. "Oké, nu één ding dat je kunt proeven."

"Hotdogs. Ze - ze verkochten ze tijdens de lunch vandaag."

Het wordt even stil in de kamer, Mat wikkelt zijn handen nerveus in elkaar in zijn schoot, Koen concentreert zich op het feit dat hij nu eigenlijk kan ademen, voordat zijn wangen warm worden en hij zijn blik beslist naar de grond richt van schaamte. Paniekaanval voor de gouden jongen. Goed gedaan.

"Hoe wist je dat? Die...techniek of zoiets," vraagt hij uiteindelijk, zijn stem niet meer dan een mompel.

Matthy aarzelt, zijn stem zacht. "Therapie. Ik - ik ben een paar maanden geleden gestopt, maar ik moet nog steeds de dingen gebruiken die ze me hebben geleerd," legt hij zachtjes uit.

Koen kijkt verrast op, zijn ogen een beetje wijder als hij naar de veertienjarige kijkt. "Je ging naar therapie?"

"Um, j-ja. Ja, een tijdje. Er gebeurde wat...dingen nadat mijn moeder stierf en ik moest een tijdje in het ziekenhuis blijven en toen therapie voor ongeveer — drie jaar of zo. Maar, eh, het gaat nu wel," mompelt hij met een ongemakkelijke soort schouderophalen, krabbend over zijn linker pols over de bovenkant van zijn lange shirtmouw heen.

Het kost de oudere jongen even om de informatie te verwerken, nog steeds een beetje beduusd door het idee dat Mat misschien niet zo perfect is als hij had gedacht. En dat hij misschien verkeerd was over de jongen die gewoon deed alsof hij goed was. Hij lijkt zeker niet slecht.

Koen besluit dat hij misschien te snel over de andere jongen heeft geoordeeld.

"Oh," hij ademt, een beetje grimassend. "Sorry. Over je moeder. En wat er daarna is gebeurd," zegt hij zacht.

Mat glimlacht naar hem, zijn ogen vriendelijk. "Niet jouw schuld. Ik — ik voel me beter nu...gaat het met jou?"

"Oh, ja. Ja, het gaat goed," zegt Koen met een overdreven groot knikje. Mat kijkt hem gewoon aan en wacht, totdat hij een beetje verslapt en een hand langs zijn gezicht haalt. "Het is stom."

"Ik weet zeker dat het niet stom is," verzekert Matthyas hem zachtjes.

Aarzelend richt Koen een harde blik op de jongere jongen. "Als ik je iets vertel, zweer je het dan geheim te houden?" Vraagt hij, en hij weet niet waarom hij het juist aan Matthyas vertelt als dit waarschijnlijk het langste gesprek is dat ze ooit hebben gehad. Hij kan het gewoon niet meer binnenhouden.

Matthyas pauzeert, knikt dan. "Ik zweer het."

Koen bijt op zijn lip. "Mijn - mijn vader stuurt berichten. Hij belt ook. Vanuit als, miljoen verschillende nummers of zo. Telkens als ik er een blokkeer, probeert hij weer contact met me op te nemen."

"Je...vader?" Vraagt Matthyas.

Hij knikt. "Ja. Hij en papa hebben me geadopteerd toen ik een baby was, samen, en toen Milo ook. Toen ik zeven was en Milo nog maar een paar maanden oud, gebeurde er wat en ging papa weg. Hij is...hij heeft nooit geprobeerd ons zelfs maar te zien sindsdien. Miel zou de man niet eens herkennen als we hem op straat zouden passeren."

Matthy fronst, de woorden een paar seconden overpeinzend voordat hij weer naar Koen kijkt. "En hij wil je nu zien?" Vraagt hij, waardoor Koen weer knikt, zuchtend. De jongere van hen bijt op zijn lip voor een moment. "Oh. Waarom...waarom vertel je het niet aan Rob? Hij zou er een einde aan kunnen maken —"

"Ik kan het niet. Papa zou gek worden en — gewoon, nee. Geen optie, en ik zweer het, Matthy, als je ook maar een hint hiervan aan hem doorvertelt dan-"

"Doe ik niet," zegt Matthy snel, zijn hoofd schuddend. "Ik heb gezworen, toch? Ik zal het aan niemand vertellen. Ik weet alleen...niet echt wat er nog meer te doen is. Heb je teruggemaild?"

Koen hapt, zakt een beetje in elkaar en wrijft over zijn gezicht. "Nee. Ik kan het niet. Ik wil gewoon dat hij me met rust laat.

Ik weet het niet, het maakt me gestrest of zo," mompelt hij, zijn wangen opnieuw blozend van de overgebleven schaamte om in paniek te raken voor de kleinere jongen. Hij rolt zijn schouders naar achteren en gaat rechtop zitten. "Ik weet niet waarom ik het je zelfs heb verteld. Ik heb geen oplossing nodig, moest gewoon tegen iemand zeggen. Ik snap het," zegt Matthyas vriendelijk, knikt met zijn hoofd, biedt hem een kleine glimlach aan. "Ik wou dat ik kon helpen."

Koen staart ongelovig naar de jongen, schudt een beetje zijn hoofd voordat hij erin slaagt om ook een kleine glimlach terug te geven. "Je hebt geholpen. Ik — ik waardeer het en al die dingen. Ben je er één verschuldigd."

Matthy schudt gewoon zijn hoofd. "Het is goed. Ik zou een film gaan kijken in de woonkamer als je wilt meedoen, je broertje heeft mijn vader buiten gesleept om in de regen te spelen en dit huis is nu raar stil. Of- of niet. Je hoeft niet, alleen een idee," haast de jongen zich te zeggen.

Hij glimlacht geamuseerd, haalt diep adem omdat hij kan en strekt zich een beetje uit, knikt. Een film klinkt nu wel als een goede afleiding. "Ja. Ja, ik ga bij je zitten. Zolang ik maar mag kiezen," zegt hij.

De jongere jongen lijkt opgelucht, grijnst naar hem. "Prima."

Koen staat op van zijn bed en volgt Matthyas de kamer uit, laat zijn telefoon achter. "Ja," stemt hij in. "Cool."