Vandaag is het 15 jaar geleden dat mijn mama overleden is, maar veel tijd om daaraan te denken heb ik niet, ik moet werken. Ik ben papierwerk in orde aan het brengen tot er plots iemand 'aanbelt'. "Hallo waarmee kan ik u helpen?" Vraag ik. "Hallo, ik heb post voor mevrouw Emma Claes." Zegt hij. "Dat ben ik." Hij heeft me de envelop. "Fijne dag nog." Zegt postbode en gaat de deur uit. Ik ga terug aan mijn bureau zitten staar naar de brief. Huh, post voor mij, raar. "Moh Emma post." Ik schiet uit mijn gedachten door Floor. "Eeuh ja." Zeg ik wat verward. "Oei, niet zo blij met de post?" "Eeuh, ik snap het gewoon niet." Zeg ik. "Wat is er nu niet te snappen aan post, doe open." Zegt Floor nieuwsgierig en al lachend. Ik doe de envelop open, er zit een brief in. Ik begin met de brief te lezen in mezelf.
Dag Emma,
Hier ben ik. Je denkt waarschijnlijk wie? Maar dat zal ik je niet zeggen.
Vandaag is het 15 jaar geleden dat je mama overleden is. Maar jullie weten nog altijd niet hoe. Misschien kom je het wel ooit te weten, maar misschien ook nooit.
Misschien tot ooit Emma
Groetjes je weet niet wie
"En wat staat er in?" Vraagt Floor. "Ik eeuh... Niets speciaals." Zeg ik wat in shock. Ik heb het moeilijk, moeilijk om mijn tranen tegen te houden. "Emma, alles oké?" Ik knik en loop naar het toilet om daar mijn tranen de vrije loop te laten gaan.
Dit was het eerste hoofdstuk, hopelijk vinden jullie het goed.
