Bir savaşın içindeydik.
Savaşçıları da bizdik.
Biz kaderin seçtikleriydik.
Biz kaderin külleriydik.
Biz kaderin son kozuyduk.
Ve biz kaderin yadigarlarıydık.
"Ne mutlu hayatta kalmayı başarabilenlere..."
Kuşkusuz ki en büyük önyargı; etrafımızdaki herkesi insan sanmamızdır.
-Charles Bukowski
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
6.BÖLÜM
"Kaderin Çizdiği İzler"
Ne cennetin olağanüstü kokusunu hak ediyordum, ne de cehennemin o kızgın ateşini. Sevaplarım günahlarımı, günahlarım ise sevaplarımı koruyordu. Tanrı beni o gece izlediğinde anlamıştı.
O gece.
O gece karanlığın üstümüze vurmasıydı aslında tüm dehşetim. O geceden sonra bir daha ne şafak söktü, ne de gökyüzü kızıllığa büründü. Geleceğimi elimden alıyordu. Yaşayacağım, yaşatacağım günlerimi.
Benden kaçabileceğini mi sandın? Seni bulamayacağımı mı sandın? Bunun hesabını sormayacağımı mı sandın?
Gözlerimi açamıyordum. Tek gördüğüm zifiri karanlıktı. Kafamın içinde durmadan yankılanan o ses beni uyandırmaya ant içmiş gibiydi.
Şimdi hesap vakti küçüğüm.
Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm şey bir tavandı. İnleyerek yerimden kalkıp oturdum. Kafam o kadar ağrıyordu ki, üzerinden bir tır geçmiş gibi hissediyordum. Elimle alnımı geçmesi umuduyla ovmaya başladım. En son hatırladığım o buzlu adamın beni yakaladığı andı. Gerisi ise karanlık. Büyük ihtimal ya bayılmıştım, ya da o bayıltmıştı.
Kafamı kaldırıp etrafı incelemeye başladım. Karşımda koca bir şömine, deri koltuklar, ışıltılı avize, Koca bir salon. Garip bir şekilde salon, kendine özgü gizemli bir hava sağlıyordu.
Bir dakika!
Burası neresi ki?
Endişeyle hızla yerimden kalkıp dış kapıya doğru koştum. Kapıyı açacağım sırada açılmadı. Tekrar denedim, yine açılmadı.
''Lanet olsun!''
Bundan vazgeçip pencereye doğru koştum. Pencereye baktığımda koca bahçe görüş açıma girdi. Pencereden aşağı atlayabilirdim. Bunu umut ederek pencereyi açtım fakat açılmadı. O an sinirle sertçe cama vurdum.
''Siktir.'' Çaresizce elimi saçıma geçirdim. Tabii açılmaz, kaçırılmıştım. Endişeyle bir sağ bir sola yürümeye başladım. Etrafta hiçbir ses yoktu. Ne yapmalıydım bilmiyordum.
Tam o esnada kapının orada bir ses geldiğinde başımı sesin olduğu yöne çevirdim. Anlamayan gözlerle bana bakan adamla gözlerim çakıştı. Ve anında dibimde bittiğinde nefesim kesildi. Hızlıydı, çünkü o bir vampirdi. Korkudan kıpırdayamaz hale gelmiştim. Dilim konuşmayı reddetmişti. Sadece ona bakıyordum. Yavaşça başını boynuma getireceği sırada kaşlarını çatarak geri çekildi. Gözlerini kısarak kafasını hafifçe sağ omzuna yatırdı. Dudağı hafifçe yukarı kalkmış yüzümü inceliyordu. Yutkundum.
