Belis gülüşlerinin arasına serpiştirdiği, acı ile beraber yaklaştı kadına '' Yorgunsun. Anlatmaktan değil, susmaktan. Yaşamaktan değil, yaşamamaktan. O kadar yorgunsun ki ne ben anlatabilirim ne de sen.'' Diyebildi sadece, ardından sessiz adımlar il...
Sebepsizce kırılma noktası olan şeyler, elde olmayan vedalar ve herkesin bildiği ama konuşamadığı gerçekler...
Sabah kahvaltısı, mutlu aile tablosu içerisinde yapılan akşam yemekleri, geriye kalan soluk yüzler...
Yıl 2006
Bir anne; yıllar önce intihar etmiş kocasının görevlerini üstlenen, 4 çocuğunun karnını her ne olursa olsun doyurmaya çalışan, bir anne ki suçsuz olduğu hâlde insanların, değersiz varlıkların korunmasına muhtaç bırakılmış güzeller güzeli melek.
Sabah saatlerinde köyde yaşayan insanlar, hayatın hızına yenilmiş, telaşlı bir şekilde oradan oraya koşup duruyordu. Minik tebessümleri ile her daim mutluluğuna mutluluk katan, güzeller güzeli varlığı ve yokluğu her zaman üzecek bir anne, babasının büyük kızı, annesinin yüz karası, sayfalara sığmayan dert keder.
6 yıl geçmişti Gül'ün kocasının ölümü üzerinden. 13 yaşında ki en büyük oğlu, sırasıyla; 10, 8 ve 6 yaşlarında olan kızları ile baba evindeydi. Kimsesiz değildi elbette, aile namına var olan herkes vardı yanında ama destek için değil, bir gün olurda bir şey olursa sırtına bıçağı saplayan ilk kişi olmak için.
Zamanlaydı ya her şey, zamanı gelinceye kadar mutlu olmaya çalışıyordu Gül, er ya da geç sonunu tahmini edebiliyordu.
Köylüler arasında Gül'ün şişen karnı, kocasının ölümünün üzerinden geçen 6 yıl ve daha birçok dedikodu dönerken, Gül'ün tek sığınağı yüce Allah'ıydı artık.
Anlatsa derdini, haykırsa herkese içindekileri belki anlaşılırdı. Belki affedilirdi cahiliye döneminde yaşayan varlıklar tarafından.
Olmadı sabah abisi olarak gördüğü, sevdiği yıllarca çocuklarından çok onun çocukları için üzüldüğü, kardeş bildiği bir adam, bir küçüğü olan Ahmet'i çağırdı ablası Gül'e, nehirde toplayacak yakacak olduğunu, küçük kardeşleri Zeynep ile beraber hazırlanıp, bir an önce yola koyulmaları gerektiğini açıkladı nefret ile bakan gözleri. Anladı gül bugün mutluluğu son derece acı bir varoluşluk telaşında bittiğini.
Sesini çıkaramadı kafasını salladı acı bir boyun eğişle, sessizlik hiç dağlamadı ciğerini, evlatlarından uzak olması hiç dokunmadı bu kadar. Kalktı oturduğu yerden yavaşça yaklaştı evlatlarına öptü, kokladı son nefesini harcadı hepsi için. Allah'tan tek dileği oldu çocuklarının mutluluğu.
